Persoonlijkheid

„god ... zie je niet, da’k bezig ben dood te gaan? ik ben bezig dóód te gaan Frits . . . begrijp je? wat moet ’k nou doen ... ik dacht ’t eerst niet . . . maar ’t schijnt je toch wel ernst te zijn . . . Zou jij niet bang zijn voor de dood?”

„Voor de dood?” vroeg-ie overrompeld-dof, „voor de dood . . . maar m’n gód . . . kind . . .” schroefde hij zich dadelijk weer op, kun je dan niet sterk zijn . . . kun je je dan niet verzetten? . . . geloof me nou, da’s *t eèrste, da’s ’t grootste verdriet van de eerste dagen . . . de eerste wéken ...”

,,’t Is ’n kleine twee maand . . .” zei ze, „ja ... ik weèt wel, dat je ’t gek zult vinden, da’k hiér kom . . _r maar is er dan iemand anders tegen wie ’k ’t zeggen kan . . . waar ’k ooit zoo vertrouwelijk mee geweest ben als juist met jou ? ... of wel ... óf vin je ’t soms min van me . . . nou kóm . . . zég ’t maar ...”

„Maar kind ... ik vind ’t heelemaal niet gek . . . Loetje . . . Loetje ...” zei-ie troostender . . . „gód, m’n kind ... ik weèt ’t wel ... je hebt verdriet . . . ik wist ’t wel, dat ’t je véél zou kosten . . . maar-’t moét ... ’t is toch beter voor ons beiden . . . toé . . . laat ’t verdriet zoo niet an je knagen . . . d’r is nog zooveel dat je af kan leiden, god, m’n kindje . . . laat je niet doodmartelen door herinneringen . . . die zijn er altijd . . . ook aan ’t verkeerde . . . aan ’t leelijke zelfs.”

Op de stoel was zij met ’t hoofd in haar handen in schokkend snikken losgebarsten.

„Ja, jij hebt makkelijk praten . . .” brokkelde ze onder de drukking van haar geluiddempende tranen, „voor jou is ’t misschien zoo erg niet ... jij hebt je vrienden . . .