Persoonlijkheid

ik'zal jullie een extra fijn kop koffie trakteeren . . . .” En opeens, voelend het devoot-gaande geluk van den dag, zag ze Simons’ vreugdelooze gezicht, voelde ze, tegen hun nog rijke volheid van leven, zijn eenzaamheid, zijn grauwe avond van smartende herinnering aan vorige jaren, toen ook hij met zijn vrouw den avond gevierd had. Ze voelde opeens, hoe gelukkig het was, elkaar te hebben, hoe ze ’t waardeerde, op zulke dagen vooral, als een wel niet lang overdacht, maar overvol-genoegzaam bezit. Toen zag ze, hoe hij naar huis terug zou gaan, alleen, om alleen te blijven den heelen avond, om de Megille ¹) te gaan lezen in de naakte kilheid van zijn eenzame kamer, terwijl zij hier den heelen avond zacht zouden blijven feesten, in die blijde tevredenheid van elkaar te mogen hebben zoolang, met hunne hartstochtlooze beminnelijkheid. En zonder naar haar man te zien, zei ze: „Zeg Sirnon, mot je eigenlijk zoo noodig naar choel? hoor is, blijf hier, blijf bij ons vanavend, blijf bij ons eten en de Megille lezen .... dan hoef je toch dat end niet meer te sjouwen? . . . . kom, niks noodig, hè ... . toe, blijf maar, wat zeg jij, Levie, waarom blijft-ie niet, is toch veel aardiger . . . /’ Levie voelde dadelijk na, wat zijn vrouw had geraden. Met ingehouden juiching zag-ie haar aan, en dan naar Simon, riep-ie: „Wi-je wel gelooven, da ’k nog verliefd ben op m’n vrouw ? zoo verliefd asof we pas gassene ²) hadden gedaan .... zooiets daar denkt alleen mijn vrouw an, as je weigert Simon, kom je nooit weer over m’n drempel, nou? jij leest vanavond de Megille, god, wat zullen we een jontef hebben met ons drieën . . . .”

¹

De Esther-rol. ¹) Bruiloft.