Persoonlijkheid

Met een zachten klang had Annette den laatsten toets van heur handen gelaten, en zich rekkend over den rug van ’t pianostoeltje, zag ze, als zoekend, om naar Louis, die met handen op z’n knieën gekruist en naar den tuin gekeerd hoofd, haar zelfbegleiden zang had zitten aanhoor en.

Jozefine, straks even om te babbelen binnengeloopen, was naar den achtersten kamerscheemer gaan zitten: met mof en mantel nog aan zat ze diep in den donkeren crapeau gedoken, wiebelend met de hangende voetjes boven de uitgeschopte overschoenen, en ’r vilten liberty-hoed drukte ze ongemakkelijk tegen den stoelrug, waarboven, aan den donkerblauwen behangselwand, breede marges van etsen blanke lichtstreepen veegden.

„Je hebt wel leuk gezongen,” riep haar rappe mondje Annette toe, ,,’k vin ze echt die dingen,, vin je ook niet Lou?” nikte zij schielijk-vragend en ze wipte coquet den