Verwording en ondergang

groen spreken moet van onvergankelijk leven en opwekken moet tot ongebonden levensgenot. Steeds meer worden de grenzen uitgewischt, door den Heere zelf tusschen Israël en de volken getrokken; steeds krachtiger spreekt het begee-ren om ook Juda te maken als een der volken van rondom. En niemand ziet, dat des Heeren „tuchtroede” steeds naderbij komt en onzegbare ellende over volk en vorst worden uitgestort.

In Damaskus is in Resin een jong en krachtig koning opgestaan, wiens begeeren op niets anders gericht is dan op dit eene: den smaad uitwisschen, dien Assyrië’s koning in 738 over Damaskus bracht, toen Tiglat-Piléser IV ook deze Arameërs dwong zijn meerderheid te erkennen en ieder jaar door het aanbieden van schatting leenhulde te brengen aan Ninevé’s plannen. Onder zijn leiding zal een nieuwe coalitie van de Syro-Palestijnsche landen moeten worden gevormd, in staat om aan Assyrië het hoofd te bieden. Een der eerste vereischten daartoe is natuurlijk, dat een einde wordt gemaakt aan de regeering van het huis van Menahem, die in 744 na den moord op Sallum geen ander middel wist om zijn troon te schragen dan het erkennen van den Assyrischen koning als zijn heerscher en sindsdien een pro-Assyrische politiek had gevoerd. Nauwelijks is dan ook in 736 Pekachja zijn vader Menahem opgevolgd, of de pro-Damasceensche partij weet op het drijven van Resin een militairen opstand in beweging te zetten, waarbij Pekachja wordt vermoord en de Gileadiet Pekach den bloedigen troon in Samaria beklimt.

Nu doet Resin van Damaskus een tweede stap. In Jeruzalem is Jotam gestorven en opgevolgd door zijn nog jongen zoon Achaz. Op hem wordt nu de noodige pressie uitgeoefend ten einde hem te dwingen het voorbeeld van Pekach en van zoovele anderen te volgen, de zijde te kiezen van Resin en gemeenschappelijk verzet te bieden tegen Assyrië. Daarbij wordt hem duidelijk te verstaan gegeven, dat in geval van weigering zijnerzijds Resin en Pekach niet zullen aarzelen om Juda met wapengeweld te dwingen hun zijde te kiezen, waarna Achaz plaats zal moeten maken voor den (ons verder ten eenenmale onbekenden) „zoon van Tabeël”, door de Joodsche traditie „zoon van Tabeal” d.i. „zoon van Nietsnut” genoemd. Ze hebben hoop, dat Achaz wijzer zal zijn dan zijn vader, wiens laatste regeerings-daad de weigering geweest was om in Resins voorstel te treden, wat het binnendringen van

Arameesch-Israëlietische benden in het gebied van Juda ten gevolge had gehad (2 Kon. 15 ; 37). Wanneer echter ook Achaz weigert, wordt het Resin bloedige ernst. Terwijl Pekach Juda aanvalt, dringt Resin zelf in Oost-Jordaanland door en weet in het land van Edom Juda’s macht te knotten. Geweldige slagen worden Achaz toegebracht en Juda’s door Uzzia en Jotam zorgvuldig opgebouwde militaire macht versmelt als sneeuw voor de zon. Achaz’ legers worden vernietigd of teruggedreven, waarbij meer dan één hoogwaardigheidsbekleeder uit Achaz’ naasten kring het leven laat en groote buit wordt weggevoerd (2 Kron. 28 : 7 v.). Bovendien doen de Edomieten, die Resin aan zich verplicht heeft door voor hen het voor den handel van die dagen zoo belangrijke Elat te heroveren (2 Kon. 16 : 6), een inval in Zuid-Juda, dat op zijn beurt leeggeplunderd en van een deel zijner inwoners beroofd wordt (2 Kron. 28 : 17). En ten slotte weet Resin ook de Filistijnen, die zich evenals Damaskus in 738 gedwongen hadden gezien aan Tiglat-Piléser IV schatting te brengen, te bewegen zijn zijde te kiezen, waarbij blijkens de Assyrische annalen Hanno van Gaza de leiding neemt. Dat doen de Filistijnen te liever, omdat ze, nu Achaz van alle zijden aangevallen wordt, gelegenheid hebben te herwinnen wat ze door Uzzia verloren hadden (2 Kron. 26 : 6, 28 : 18).

Van alle zijden is Achaz in het nauw gebracht: „de Arameërs ten Oosten, de Filistijnen ten Westen; zij verslinden Israël met gulzigen mond” (Jes. 9 : 11). In Jeruzalem opgesloten (Jes. 7:1), ziet Achaz maar één redmiddel: onderwerping aan Assyrië, wiens Koning reeds bezig is om Resin’s vérstrekkende plannen te verijdelen. Ondanks Jesaja’s waarschuwing (Jes. 7) kiest hij den zichtbaren koning van Assyrië boven den onzichtbaren Koning van Israël: een groote zonde, tevens een politieke fout. Had Achaz rustig achter Jeruzalems muren den gang van zaken afgewacht, dan ware hij bij het voortrukken van den Assyriër als vanzelf van zijn vijanden verlost. Nu vernedert hij zich voor den man, wiens bondgenoot hij had kunnen zijn, en weet in zijn eigene wijsheid geen beteren weg dan het volgen van de politiek van Asa, die Damaskus te hulp riep ten einde van Baësa van Israël verlost te worden (2 Kron. 16 ; 1 v.v.).

Natuurlijk moet Achaz Assyrië’s hulp koopen. Alles, wat aan geld en goed beschikbaar is in tempel en paleis, wordt met hetgeen de rijks-

40