Verwording en ondergang

zoo weinig indruk op hem gemaakt, dat hij zich nog geen oordeel heeft gevormd over wat het laatste woord zou moeten zijn. Maar nu is hij door Jerobeam en de zijnen met den rug tegen den muur gezet. Nu kan hij noch vooruit noch achteruit. Nu moet de beslissing vallen. Wat zal het zijn? Weigeren? Toegeven?

Rehabeam aarzelt. Hij begint dan ook met overleg te plegen met de oude dienaren van zijn vader, die geacht kunnen worden niet alleen bezadigd en bezonken in hun oordeel te zijn, maar ook goed op de hoogte te zijn van wat er in het volk omgaat en in hoeverre hun klacht over het „zware juk” gerechtvaardigd is. Als landvoogden over de door Salomo ingestelde districten hebben zij juist in het midden van „de tien” geleefd en van dichtbij gezien welke invloeden zich daar deden gelden. „Wat raadt gij mij dit volk te antwoorden?” Dit volk. In het trotsche hart van den koningszoon leeft minachting voor „de tien” naast nauwelijks verholen woede over het feit, dat zij het gewaagd hebben inbreuk te maken op wat hij als zijn onvervreemdbaar recht beschouwde: het recht om zijn vader zonder meer op te volgen. „Dit volk” — Rehabeam is hier wel heel ver van zijn grootvader David af! Die sprak van „deze schapen”! (2 Sam. 24 : 17).

Indien Rehabeam een oogenblik heeft gehoopt, dat die oude dienaren zijns vaders hem tot botte

Niet slechts uit de geschiedenis der aartsvaders, maar ook uit die van het Noordelijke (Israëlietische) rijk kennen wij de stad Bethel. Jerobeam I richtte daar in de tiende eeuw vóór Christus een heiligdom op, dat zou moeten concurreeren met dat van Jerusalem. Amos wierp hier in de achtste eeuw zijn banbliksems tegen Jerobeam II en de corrupte rechters, korenverkoopers en grooten van de hoofdstad Samaria. Tegenwoordig is Bethel, nu Betin geheeten, een onaanzienlijk dorp naast don weg van Jerusalem naar Sichem.

9