Modern-Hebreeuwse poëzie

in delen uiteen, elk deel geldt in zijn afzonderlijkheid, maar met zoveel nadruk en geïntensiveerde realiteit, wanneer men ons deze uitdrukking wil toestaan, dat men geen ogenblik aan onsamenhangendheid denkt. Op het moment van vergelijking bestaat niets anders dan het afzonderlijk vergeleken deel, voor een gedachte aan het geheel, waaruit het stamt, blijft geen plaats over. Wij geloven, dat er een lijn loopt van het Hooglied naar deze verzen. Wij geloven, dat hier eigenschappen tot volledige gelding komen, die het galoeth nooit geheel heeft kunnen uitroeien, hoewel materiële omstandigheden en culturele tendens zeer zeker daarop gericht waren.⁷) Het pathos, dat wij hier opnieuw ontwaren, heeft zich in het galoeth misschien meer gewend op taalgebruik en conceptie, die vaak een al te gigantische allure aannamen en zozeer overwogen ten aanzien van de rest, dat men zich vaak niet aan den indruk van een zekere vormeloosheid kon onttrekken.

De zin voor wat het woord is, zowel het gevoel voor zijn monumentaliteit als voor zijn expressieve krachten, den Jood zo eigen, richten zich bij Sjlonsky op de gloednieuwe taal van het jonge Palestina. Wellicht is hij de eerste, in wien het modem-Hebreeuws beelden uitkristalliseert, die, aan het Joodse leven ontleend, dat leven geven, zoals de mens in Erets Jisraeel

") Ons treft een verwantschap met Herman van den Bergh, die zich uitdrukkelijk een Joodse dichter noemde, en in wien — eigenaardig- verschijnsel — het de krachten der assimilatie geweest schijnen te zijn, die deze eigenschappen eveneens volledig hebben kunnen losmaken, zij het dan voor korte tijd.

32