Modern-Hebreeuwse poëzie

bed van een vrouw). Vragen wij ons af, wat het heeft doen slagen.

תפלת אשה gaat geheel uit van de materiële erva-ringswereld van den Jood in Palestina. Het heeft een zeker primitivisme door de argeloosheid, waarmee het de vertrouwde dagelijkse dingen in de sfeer van het gebed betrekt. Het is hierin verwant aan andere boerenpoëzie. Het heeft dat primitivisme ook in zijn rijmbehandeling en woordschikking, die aan Euro-pese, vooral middeleeuwse, volkspoëzie herinneren.

De tuin, de ren, de koeien in de stal, het graan, dat thans zo nietig gedijt, zij worden presentatief gesteld voor het gehele bestaan, hun welzijn is een levens-vervulling. Daarover wordt niet gesproken, wij aan-vaarden het door de centrale plaats, die zij in het gebed innemen. En op het laatst wordt het ons ten overvloede nog eens bewezen, doordat zij op een lijn blijken te zijn gesteld met de eigen zwangerschap.

Dit gedicht wordt mogelijk gemaakt door den litur-gischcn toon. Door dit gebed weten wij, wat koeien en wat kippen betekenen voor den mens in Erets Jisraeel. Hier behoeft niet meer in gemeenplaatsen den lof gezongen te worden van het boerenbestaan, hier behoeft het niet meer tendentieus verheerlijkend voorgesteld te worden.

Het gebed is een uitingsvorm, die den Palestijnse!! dichter wellicht het naast ligt. Dit heeft minder te maken met religieuze voorstellingen dan wel met de herinnering aan het vertrouwdste van wat vroeger is geweest. Zo zijn dan ook veel modern-Hebreeuwse ge-dichten gebeden. Vaak treft men ook in een gedicht

27