Modern-Hebreeuwse poëzie

De dichter in Erets Jisraeel zal moeten werken in een harde taal. De veelheid der verschijnselen zal zich aan hem voordoen en zijn woorden hebben nog niet genoeg diepte, dat hij zich aan hen kan overgeven opdat hij uit hen (en zij uit hem) voor deze veelheid het omvattende beeld zal loswerken. Zijn gedicht zal vaak de innerlijke noodzakelijkheid en samenhang missen, het zal amorf worden als de werkelijkheid, die het juist onder het ene gezichtspunt moest vatten. Daardoor is deze poëzie in vele opzichten menigmaal te vergelijken met de dichtproeven van iemand, die zich pas begint te uiten. Hij kan de taal nog niet anders hanteren dan om iets over de werkelijkheid mede te delen, alle beelden bezitten nog een gelijke, vlakke geldigheid. Indien hij geen geniaal begrip voor de heersende traditie heeft, voor dat dus, wat werkelijk geldt, vervalt zijn gedicht in een redeneertrant of rethoriek (wat merkwaardig genoeg vaak op hetzelfde neerkomt), terwijl zijn beelden, doordat zij niet in de lijn der traditie vallen, daardoor volstrekt niet origineel, slechts onverschillig en in poëtischen zin onkenbaar zullen zijn. Wat bij een dergelijk gedicht op gebrek aan inzicht in het geldende berust, vinden wij m Erets Jisraeel vaak als gevolg van het nog ontbreken ener eigen literaire traditie.

Een dergelijke vergelijking gaat ook op voor andere verschijnselen. Evenals iemand, die gaat dichten buiten alle literaire eisen om, zijn toevlucht neemt tot de geijkte wending (die, ver van in de lijn der scheppende traditie te liggen, slechts tot een overwonnen conventie behoort), zo vindt men in Erets Jisraeel

24