Modern-Hebreeuwse poëzie

die een belangrijke inspiratiebron in een nationale overlevering vindt, er kan een andere bestaan, voor welke geschiedenis en legende niets betekenen. Wat wij een ervaringswijze noemen, is niets anders dan het gelden van bepaalde ervaringen boven de talloos vele andere, die mogelijk zijn.

Men kan zich dus maar niet zo van elk beeld en van elke uitdrukkingswijze bedienen. In laatste instantie streeft de dichter naar verstaanbaarheid. Zijn publiek behoeft volstrekt niet de grote massa te zijn, het kan even goed uit een kleine groep gelijkgezinden bestaan. De normen van zijn auditorium zijn tegelijkertijd de zijne. De beelden, voor welke het gevoelig is, zijn de enige, die voor hem zelf gelden, niet in de eerste plaats, omdat zijn publiek ze kan accepteren, maar wel omdat hij én zijn publiek deelhebben aan eenzelfde traditie en daardoor bijeengehouden worden. Het vraagstuk van de verhouding van den dichter tot zijn auditorium (een vraagstuk, dat samenhangt met dat der literaire traditie) kan hier niet uitvoeriger ter sprake komen, ofschoon het voor ons onderwerp niet zonder belang is.

De taal is het veralgemenende middel bij uitstek. Zij is voor den dichter eigenlijk het materiaal in alles-oravattenden zin. Zij is een samenstel van ervaringen, verwerkelijkt in vormen, die blijkbaar op enigerlei wijze algemeen verstaanbaar waren. Een reeks overeenkomstige incidentele ervaringen hechtte zich aan een klank, die representatief werd voor het begrip, dat men in al deze werkelijkheidservaringen vond. Later diende het begrip, dat zich in de zintuigelijke

20