Modern-Hebreeuwse poëzie

het phaenomeen van het Spaansche tijdvak te herhalen. De Joden in West-Europa beginnen zich vrijer te bewegen. Er komt emancipatie en waar deze niet onmiddellijk plaats vindt, is er althans de strijd voor een verbetering van de positie der Joden.

De leidende Joodse figuren uit het begin van het emancipatorische tijdvak wilden niet, zoals men vaak ten onrechte gemeend heeft, een volkomen vermenging van de Joden met hun omgeving en een oplossing van het Joodse volk. Integendeel, zij zagen in de emancipatie een mogelijkheid voor het Joodse volk om zich juist als volk gunstig te ontwikkelen, zich te verheffen tot het punt, waarop alle West-Europese volkeren zich bevonden. Een nieuwe bloei voorspelden zij voor de Joodse natie. Geen gebruik meer van een bastaardtaal, zoals het Jiddisj, geen beperking meer van het Joodse leven tot de studie van de wet. Terugkeer tot het Hebreeuws, het zuivere Hebreeuws van Tanach, was de leuze. Een geheel geslacht van schrijvers en dichters beoefent weer de Hebreeuwse taal en schrijft daarin over allerlei onderwerpen.

Het is hier niet de plaats in te gaan op de fouten, die deze stroming maakte. Genoeg zij het te constateren, dat het tot een opbloei van Hebreeuwse literatuur in Duitsland nooit gekomen is. Na het eerste geslacht stond er geen tweede op om het werk voort te zetten en te verbeteren.

Toch was het werk van deze mensen niet vergeefs. Want het drong door tot Oost-Europa, waar grote groepen Joden in gesloten massa woonden. Daar ging men zich nu ook bezighouden met de literatuur van de

12