Modern-Hebreeuwse poëzie

De eentonigheid van de Hebreeuwse literatuur scheen voorgoed doorbroken te worden met de aanvang van het Spaanse tijdvak. De omstandigheden voor de Joden in de Arabische wereld waren vrij gunstig. De grote nood, die hun gedachten geheel en al gericht had op één doel, verminderde snel. Het is alsof de mens ruimer ademhalen kon en verheugd was eens over iets anders te kunnen spreken dan over dat wat hem steeds hinderde. Er ontstaat een rijke literatuur op allerlei gebied. Tegelijkertijd verdiept men zich in het Hebreeuws: de eerste taalkundige verhandelingen over het Hebreeuws zijn uit deze periode.

Duidelijk valt waar te nemen, dat een neiging bestaat tot terugkeer naar het Hebreeuws van Tanach, dat nu ook ijverig bestudeerd en verklaard wordt.

Toch was de opbloei van betrekkelijk korte duur. De omvang ook van het Hebreeuwse taalgebied werd slechts weinig verrijkt. De meeste werken op gebieden, welke buiten de traditionele Hebreeuwse literatuur lagen, werden in het Arabisch geschreven. Dank zij de vertalers en hun moeizame pogingen de gedachten der schrijvers in het Hebreeuws weer te geven, bleven vooral de philosofische geschriften behouden.

Wel merkt men nog na het Spaanse tijdvak vaak de invloed, die dit tijdperk heeft uitgeoefend. Maar in hoofdzaak beperkt zich de literatuur weer tot haar oude genres van de verklaring en uitwerking van wettelijke voorschriften.

Op het einde van de achttiende eeuw schijnt zich

11