Theodor Herzl, keur uit zijn geschriften

keizer gaan, die zal mij begrijpen, want hij is ertoe opgevoed grote dingen te beoordelen..

Bij deze woorden knipte Hirsch èèn keer merkbaar met z’n ogen. Imponeerde hem mijn grofheid, of mijn plan, met de keizer te praten? Misschien beide. Ik stak m’n notities weer in m’n zak en besloot: „De Duitse keizer zal ik zeggen: laat ons heengaan! Wij zijn vreemden; men laat ons niet in het volk opgaan, wij kunnen het ook niet. Laat ons heengaan! Ik wil middelen en wegen aanwijzen, waarvan ik mij voor de uittocht wil bedienen, opdat er geen economische stoornis, geen leegte achter ons ontsta.

Hirsch zeide: „Waar krijgt U het geld vandaan? Rotschild zal voor vijfhonderd francs intekenen.”

„Het geld?” zei ik lachend en fier. „Ik zal een Joods-nationale lening van tien millioen Mark tot stand brengen.”

„Fantasie!” glimlachte de Baron. „De rijke Joden zullen niets geven. De rijken zijn slecht, zij interesseren zich niet voor het lijden der armen.”

„U spreekt als een socialist, Baron Hirsch!”

„Dat ben ik ook, ik ben dadelijk bereid alles af te geven, als de anderen het ook moeten doen.”

Ik nam z’n aardige inval niet ernstiger op, dan zij bedoeld was en nam afscheid. Hij zeide nog:

„Dit was niet ons laatste gesprek. Zodra ik weer uit Londen hier kom, geef ik U een levensteken.”

„Gaarne bereid.”

Ik ging weer langs de mooie trappen, de edele hof. Ik was niet teleurgesteld, wel geprikkeld. Als geheel een aangenaam, intelligent, natuurlijk mens — ijdel, par exemple! — maar ik zou met hem hebben kunnen werken. Hij ziet eruit, alsof hij met al z’n eigenzinnigheid betrouwbaar is.

Thuis zette ik me meteen aan m’n schrijftafel.

42