Theodor Herzl, keur uit zijn geschriften

armsten al voldoende zijn om een staat te stichten; ze zijn zelfs het geschiktste materiaal voor een kolonisatie, daar men voor een grote onderneming een weinig wanhoop in zich moet hebben.

Wanneer echter onze desperado’s door hun aanwezigheid, door hun arbeid, de waarde van het land vermeerderen, dan doen zij van lieverlede ook bij de kapitaalkrachtigen de lust onstaan te volgen.

Hoe laat de massa zich zonder bevel naar een bepaald punt dirigeren?

Er zijn enkele Joodse weldoeners in grote stijl, die het lijden der Joden door Zionistische pogingen willen verzachten. Zulke weldadigen hebben zich reeds met deze vraag beziggehouden en zij dachten ze op te lossen door de emigranten geld of arbeidsmiddelen in de hand te stoppen. De weldoener zei zodoende: „Ik geef de mensen geld, dat zij weg gaan.” Dit is door en door verkeerd en met al het geld van de wereld niet af te dwingen.

Mijn maatschappij daarentegen zal zeggen: „wij betalen ze niet, wij laten ze betalen. Maar wij bieden ze wat aan.”

In wil dit met een aardig voorbeeld aanschouwelijk maken; Een dezer weldadigen, die we de baron zullen noemen, en ik, wilden op een hete Zondagmiddag een mensenmenigte hebben op de vlakte van Longchamps bij Parijs. De baron zal, als hij ieder apart 3 frcs. belooft, voor 200.000 francs 200.000 zwetende, ongelukkige mensen naar buiten halen, die hem zullen verwensen, omdat hij ze die kwelling heeft aangedaan.

Ik daarentegen zet die 200.000 frs. als prijs op het snelstlopende paard — en dan laat ik de mensen door omheiningen van Longchamps uitsluiten. Wie er in wil moet betalen: 1 franc, 5 frs., 20 frs.

Het gevolg is, dat ik een half miljoen mensen naar buiten krijg, de president van de republiek rijdt in een met vier paarden bespannen koets voor, en de menigte verheugt en vermaakt zich er mee. Het is voor de meesten, ondanks zonnehitte en stof, een heerlijke beweging in de open lucht, en ik heb voor 200.000 francs een miljoen aan entréegelden en belasting op vermakelijkheden ontvangen. Ik zal er deze mensen, wanneer ik wil, weer heen krijgen; — de baron niet, onder geen voorwaarde.

Ik denk wel, dat de regeringen dit ontwerp vrijwillig, of onder de druk der antisemieten enige opmerkzaamheid zullen schenken,

27