Theodor Herzl, keur uit zijn geschriften

nijd, overgeërfd vooroordeel, godsdienstige onverdraagzaamheid, maar ook wat daarin vermeende noodweer is. Ik beschouw het Joodse vraagstuk noch als een sociale, noch als een religieuze kwestie, hoezeer het er soms de kleur van aanneemt. Het is een nationaal vraagstuk, en om dit op te lossen moeten wij er voor alles een politieke wereldkwestie van maken, die in de raad der cultuurstaten zal moeten worden geregeld.

Wij zijn een volk, één volk.

Wij hebben overal eerlijk getracht op te gaan in de ons omringende volksgemeenschap, en slechts het geloof onzer vaderen te behouden. Men staat ons dit niet toe. Tevergeefs zijn wij trouwe, in sommige landen zelfs al te enthousiaste vaderlanders, tevergeefs brengen wij even grote offers aan goed en bloed als onze medeburgers, vergeefs arbeiden wij aan de roem van onze verschillende vaderlanden op het gebied van kunsten en wetenschappen, trachten wij hun rijkdom te verhogen in handel en verkeer. In al onze vaderlanden, waar wij toch al sinds eeuwen wonen, worden wij voor vreemdelingen uitgekreten, vaak door hen, wier stam nog niet in dat land woonde, toen onze vaderen daar al werden onderdrukt. Wie de vreemdeling is in een land, het is een kwestie van macht, zoals alles in het verkeer der volkeren.

Ik geef niets prijs van ons geliefd goed recht, wanneer ik dat als enkeling zonder lastbrief zeg. In de huidige wereldconstellatie, en allicht nog binnen afzienbare tijd gaat macht boven recht. Wij zijn dus tevergeefs overal brave patriotten, evenals de Hugenoten, die men dwong uit te wijken. Als men ons slechts met rust liet...

Maar ik geloof, dat men ons nooit met rust zal laten. Door onderdrukking en vervolging richt men ons niet ten gronde. Geen volk in de geschiedenis heeft zoveel leed en strijd verduurd als wij. De Jodenslachtingen hebben altijd alleen onze zwakkelingen tot afvalligheid gebracht. De sterke Joden keren koppig terug tot hun stam als de vervolging uitbreekt. Dit is duidelijk gebleken in de tijd, die onmiddellijk volgde op de Joodse emancipatie. De geestelijk en materieel hoogstaande Joden verloren hun gevoel van saamhorigheid geheel. Na enige tijd van politieke welvaart assimileren wij ons overal; ik vind dit niet oneervol. De staatsman, die in het weefsel zijner natie de inslag van het Joodse ras wenselijk acht, moet dus zorg dragen voor de duurzaamheid van onze politieke welvaart. En zelfs Bismarck vermocht dit niet.

Want diep in het volksgemoed wortelen de vooroordelen tegen ons. Wie zich rekenschap daarvan wil geven, moet maar eens goed

16