Pakkettenrapport Rode Kruis

6i

bele boterhammen —- aan politieke gevangenen in Maastricht bezorgd.

In den beginne werd dit door de bezetter niet toegestaan, hetgeen niet wegnam, dat langs allerlei slinkse wegen de gevangenen toch in het bezit kwamen van hun pakjes. Onderwijl werden ondeihandelingen gevoerd met de Duitsers — waarbij steeds veel argumenten naar voren werden gebracht en veel geschermd werd met het internationaal karakter van het Rode Kruis — doch de toestemming, die we van Duitse zijde ontvingen, gaf ons geen garantie, dat onze gevangenen ook werkelijk het voedsel kregen. We gingen dus op de ingeslagen weg voort en door samenwerking met personeel der gevangenis hebben we gedurende één jaar (September 1943—September 1944) kans gezien 400 pakketten per 14 dagen aan de gevangenen te doen toekomen. In totaal zijn er ± 10.000 pakketten brood onder onze politieke gevangenen verdeeld, elk pakket bevatte 12 dubbele boteihammen, belegd met boter, ham, spek, worst, kaas, eieren, peperkoek, jam, hagelslag enz. Het gebeurde natuurlijk wel, dat dit door een of andere Duitser werd opgemerkt en natuurlijk viel er dan snel een verbod, hetgeen op de eerste plaats van toepassing was op de verstrekking van eieren aan de gevangenen. De volgende dagen kregen de gevangenen toch hun eieren, doch deze werden eerst door ons gekookt, fijngemaakt in een molen en met boter verwerkt tot een soort pasta, hetgeen dan dik op de boterhammen werd gesmeerd. Dat deze pakketten zeer welkom waren, behoeft geen betoog. De gevangenen lagen als het ware aan de celdeuren te luisteren of ze de naam van het Rode Kruis niet konden opvangen.

Op deze wijze werden — zoals gezegd — in totaal ± 10.000 pakketten aan onze gevangenen bezorgd, inhoudende elk 12 dubbele boterhammen. Deze 120.000 botei hammen zijn door enkele dames en heren van het Rode Kruis klaar gemaakt, soms dag en nacht, daar het brood en de andere ingrediënten op de meest gekke uren van de dag binnenkwamen.

Teneinde in het bezit te komen van al deze heerlijkheden werden door de dames van de verpleeg-colonne tochten ondernomen in de buurt van Maastricht en geen boer leefde er in onze omgeving, of hij werd met een bezoek vereerd. De tochten werden ondernomen per fiets en per auto en — zoals wij ze toen hadden gedoopt — onze „strooptochten” werden steeds met succes bekroond. De boeren hielpen als één man graag mee om onze gevangenen te helpen en rijkbeladen met brood, boter, spek, ham en eieren keerden onze dames-helpsters steeds bij het Rode Kruis terug.

Er waren zelfs boeren, die het niet goed konden missen, maar toch graag iets afstonden. Op de eerste plaats voor onze gevangenen natuurlijk, maar daarnaast ook als een bewijs van verzet, want zij wisten, dat wij langs allerlei geheime paadjes naar het doel moesten, tegen de bezetter in. Men moest al zoveel verkroppen, hier vonden zij een uitlaat.

Eveneens werden veel pakketten aan krijgsgevangenen van allerlei nationaliteit gestuurd en naar schatting is dit aantal geweest ± 50.000, die alle verzorgd werden door onze afdeling met en zonder hulp van particulieren.    Nederlandse    Rode    Kruis.

Afdeling Maastricht en omstreken (w.g.) POP.