Pakkettenrapport Rode Kruis

24

heer Halvard Manthey Lange, op 25 Juli 1947, zeer belangwekkend was.

De heer Verspyck geeft een samenvatting van deze bespreking, waarvoor twee bijeenkomsten waren belegd, in het volgende verslag:

De situatie van Noorwegen was gunstig te noemen, omdat:

a.    het optreden van het Duitse Rode Kruis tegenover de Noorse zustervereniging zeer clement was te noemen, ondanks de (latere) verbodsbepalingen van Quisling;

b.    in Stockholm en overig Zweden niet alleen een zeer grote kolonie van Noorse uitgewekenen zat (bijna 60.000 personen), doch ook de Zweedse Regering en het Zweedse Rode Kruis in het diepste geheim altijd hebben meegewerkt om de „broederlanden” Denemarken en vooral Noorwegen te helpen.

Aangezien de geallieerden geen medewerking wensten te verlenen ten aanzien van pakket- en geldzendingen aan politieke gevangenen vanwege hun blokkade, ging alles zeer in het geheim en goed georganiseerd te werk en moest de Noorse Regering te Londen doen alsof zij van niets wist, terwijl van hun kant de geallieerden één en ander oogluikend toelieten.

Het initiatief is uitgegaan van de huidige Noorse gezant in Finland, de heer Ditleff, oud-gezant in Polen en gedurende de tweede wereldoorlog Hoofd van het Noorse relief-centrum in Stockholm. De Noorse Regering te Londen nam dit initiatief officieel over in Augustus 1942 en besprekingen hadden in Engeland plaats tussen de Noorse ministers van Buitenlandse Zaken, Oorlog, Sociale Zaken en Financiën.

Aangezien de heer Anker te Genève was gevestigd als Noors lid van de Mandaten-commissie bij de Volkenbond, werd hij tevens de ow-officiële vertegenwoordiger van de Noorse Regering te Londen bij het Comité International de la Croix-Rouge (C.I.C.R.) te Genève.

Legaal, hoewel volkomen in het geheim, onderhield de Noorse Regering te Londen zijn verbindingen met haar legatie te Bern en met het C.I.C.R. te Genève.

De Noorse Regering (te weten Sociale Zaken) te Londen nam de volledige financiële consequenties der pakketactie op zich en werd daarbij gesteund door de Noorse kolonies te Stockholm, Kopenhagen, Lissabon, Caïro en Zwitserland en door talloze Noorse vrienden in Zweden.

De lijsten der Noorse politieke gevangenen werden door de illegaliteit in Noorwegen, mede met hulp van het Noorse Rode Kruis, en door de Noorse „Ehren-Haftlinge” te Berlijn in het geheim samengesteld en ondergronds doorgezonden naar Stockholm en Londen, zodat men altijd twee centrale administraties, vermeldende de namen, nummers en gevangenkampen, heeft gehad. Vanuit Stockholm en Londen werden deze namen doorgegeven aan Genève, Kopenhagen, Lissabon, Madrid, Caïro enz.

Een merkwaardig feit deed zich daarbij voor, dat, dank zij het Duitse Rode Kruis en ondanks het niet beschermd zijn van politieke gevangenen door de Conventie van Genève, het Noorse Rode Kruis te Oslo van Februari tot Augustus 1943 officiële toestemming ontving om regelmatig Rode Kruis-pakketten door te zenden naar Duitse