Pakkettenrapport Rode Kruis

^z9

zoveel in zijn vermogen was, door het zenden van pakketten geholpen. Voorts bracht hij zo mogelijk familieleden van Nederlandse gevangenen

— vaak illegaal — op de hoogte van hun verblijfplaatsen en hun omstandigheden. Tot midden 1944 kon op deze wijze vanuit Berlijn een vrij grote actie gevoerd worden. (Zie ook Bijl. 8)

Ofschoon dit niet door de heer Millenaar vermeld wordt, is door eigen ondervinding aan leden van de commissie toch bekend, dat na de verbreking van het contact met Nederland in Augustus 1944 verscheidene gevangenen van hem steun bleven ontvangen in de vorm van zo nu en dan een pakket, of ook wel een postwissel. Gevangenen, die aan zijn adres schreven om zich bekend te maken, hebben dit nooit tevergeefs gedaan, voor zover hun brieven hem bereikt hebben.

Bijlage 8. Het werk van de afdeling Maastricht van het N.R.K. stond ook geheel op zichzelf. Het rapport van deze afdeling getuigt van tijdige voorzorgsmaatregelen, een zeer goed uitgevoerde hulpactie en de op andere plaatsen zo pijnlijk ontbeerde fantasie.

Ten bewijze, dat bij voldoende aanwezigheid van moed en initiatief de mogelijkheid bestond om vanuit Nederland zelfs naar een kamp zonder gunsten (Natzweiler) pakketten te zenden, moge vermeld worden, dat het comité van mevrouw de Bussy tussen Juni en September 1944 viermaal een zending van 100 pakketten vanuit Amsterdam heeft verstuurd, welke zendingen inderdaad zijn aangekomen en aan de aldaar verblijvende 400 N.N. gevangenen (§) zijn uitgedeeld. Vanaf het jaar 1943 tot September 1944 kwam onder meer van het comité van mevrouw de Bussy voor de Nederlandse politieke gevangenen in Sachsenhausen twee maal per maand een zending pakketten aan.

Er is dan ook volstrekt reden om aan te nemen, dat de gehele apparatuur van het N.R.K. indien het minder door formalisme zou zijn beheerst en meer moed, initiatief en fantasie zou hebben getoond, meer bereikt zou hebben dan thans het geval is geweest, in het bizonder voor de politieke gevangenen buiten Nederland.

Men heeft klaarblijkelijk geen risico’s durven nemen.

Ook nadat de commissie een aantal leden van het oude Dagelijks Bestuur van het N.R.K. gehoord heeft en de door dat Dagelijks Bestuur mondeling en schriftelijk te berde gebrachte verweren besproken heeft, vermag zij, ondanks het feit, dat er wel enkele zwakke pogingen zijn gedaan om tot een georganiseerde hulpverlening aan politieke gevangenen in Duitsland te geraken, tot geen andere conclusie te komen dan de hierboven geformuleerde.

Teneinde een misverstand te voorkomen, wil de commissie, vooruitgrijpende op de slotconclusies, ten overvloede duidelijk uitspreken, dat bij het beantwoorden van de schuldvraag het voormalige Dagelijks Bestuur van het N.R.K. slechts één factor vertegenwoordigt in het complex van tekortkomingen, die in de volgende bladzijden uitvoerig belicht worden.

Hoofdstuk 3-b. Uit de rapporten van het Internationale Comité van het Rode Kruis blijkt een voortdurende actie, zowel voor krijgs- als andere categorieën gevangenen. Ofschoon de resultaten

(§) „Nacht und Nebel” gevangenen: zwaarst gestraften zonder gunsten.