Het jodendom in de laatste twee eeuwen

het uitsluitende platform waarop zich Joden van alle richtingen kunnen verenigen? Is het niet in werkelijkheid zo, dat deze grondgedachten of het grootste deel daarvan het uitgangspunt vormen van iedere godsdienst? En zou men dan daarom de Christen, de Mohammedaan of de Boeddhist J ood kunnen noemen ? Is het niet veeleer zo, dat altijd, door anderen en door ons zelf, het voorgeschreven levensgedrag als de norm van het Jodendom werd gezien? Dat b.v. de apostel Paulus juist door zich te distantiëren van de wet een nieuwe godsdienst schiep, het Christendom, een religie die toch nooit de identiteit met het Jodendom proclameerde? Ik kan thans niet alle uitingsvormen van de reform aan een analyse onderwerpen en zal mij dus tot enige voorbeelden moeten bepalen.

Sabhath

De Sabbath is iets anders dan de zondag. Dat weet iedere Jood, of hij er naar handelt of niet. De Sabbath-idee in de oer-Joodse zin is zo inherent aan het Jodendom, dat iedere andere toepassing dan de oorspronkelijk bedoelde, het wezen er van uitholt en het doet verkeren in een zondagsrust. Toen Israël de opdracht ontving van b.v.: „Gij zult geen vuur ontsteken in al Uw woonplaatsen op de Sabbathdag”, betekende dit: geen vuur, in welke vorm ook. Stelt men deze norm buiten werking, dan houdt de Sabbath op Sabbath te zijn.

43