Het jodendom in de laatste twee eeuwen

12de eeuw, de Tsioniden die op de dag van de tempel-verwoesting in de synagoge worden voorgedragen. Gedichten, die behoren tot de hoogste Hebreeuwse lyrische poëzie, waarin het verlangen naar het land nergens sterker wordt uitgebeeld. Bovendien richt zich de Jood in gebed drie maal daags naar de plaats, waar zijn heiligdom stond, aldus over de gehele wereld concentrische cirkels vormende met Tsion als middelpunt en hij vraagt: „Mogen onze ogen aanschouwen wanneer Gij terugkeert naar Tsion”. Op het Paasfeest wordt er om dauw gesmeekt en op het slotfeest om regen. Dauw en regen, de noodzakelijke factoren voor de vruchtbaarheid van het land van Israël.

Begrijpt ge nu, hoe diep de liefde en het heimwee in de ziel van het volk geworteld waren, zodat het tweeduizend jaar lang niet anders deed dan verlangen en bidden, dan dromen en leren, maar niet de kracht vond het verlangen in werkelijkheid om te zetten? Niet eerder dan nadat Theodor Herzl met zijn idee van de Joodse Staat weerklank vond in de harten van hen, die moede waren geworden van het hopen alleen.

Joods-natiomal streven

Niet zonder strijd schreed de Joods-nationale beweging voorwaarts. Daar kwam verzet. Voornamelijk van twee zijden. Van hen, die meenden daardoor de rechten te verspelen die in de emancipatie verworven waren.

37