Het jodendom in de laatste twee eeuwen

dat verschillende hoofdstukken aanvangen met de woorden ; Wanneer ge komt naar het land, dan zult ge planten, of; dan zult ge in acht nemen die en die voorschriften. De landbouwprodukten, die in de tempel moesten worden geofferd, zoals de omer, de garve op de tweede dag van het Paasfeest, de eerstelingen van de tarwe, gerst, druiven, vijgen, granaatappelen, olijven en dadels, de zeven vruchten, zoals Israëls wijzen het samenvatten, waarom het land geprezen wordt, de gaven en de tienden, die aan Priesters en Levieten moesten worden geschonken, de bepalingen omtrent het yde jaar, wanneer de akkers onbebouwd moesten blijven en die van het jubeljaar, het 50ste jaar, waarin de landgoederen tot de oorspronkelijke eigenaar terugkeerden, en nog zo veel meer, zij alle zijn gebonden aan het land en daarzonder ondenkbaar.

De Hoge Raad, het Sanhedrin, dat zitting hield in een der zalen van het tempelgebouw, oefende een functie uit, die eeuwenlang van uiterst ingrijpende aard was voor het leven van het volk, collectief en individueel. Ik bedoel de vaststelling van de kalender. Oorspronkelijk was het geen vast systeem, zoals het Joodse volk die thans bezit, maar werd de kalender bij de aanvang van iedere maand opnieuw vastgesteld wanneer de nieuwe maan zichtbaar werd. Dit nu kon alleen in het land geschieden, niet er buiten. Daardoor was automatisch de gehele Jodenheid in het land zowel als in de diaspora, in

33