Uit de geschriften van opperrabbijn Tobias Tal

genheden omtrent de voortzetting van de werkzaamheden met Sen-hor Benveniste. Reeds naderden zij de deur, toen Rabbi Abraham, als door een plotseling invallende gedachte getroffen, zich levendig

omwendde: ״Ik heb____ een klein verzoek aan u, Senhor Benve-

niste. Gij hebt mij welwillend eenige der nieuwe Berachot-Gemarot ter beschikking gesteld. Over drie weken heeft het Barmitzwa-feest plaats van een zoon van een oud vriend van mij, die gisteren hier-henen kwam, om zich hier in dit vrije land, in deze stad der red-ding, neder te zetten. Mag ik eene der nieuwe Gemarot tot ge-schenk bestemmen?”

— ״Welzeker, Rabbi Abraham”, antwoordde Benveniste, ״waar om niet? Wacht!” En hij ging terug naar de tafel, nam mij op en reikte mij beleefd aan Rabbi Abraham over ״hier hebt u dadelijk dit exemplaar, u kunt het bij onzen binder bezorgen. Laat hij het in juchtlederen band met koperen sloten binden, dat past voor een geschenk en zeker voor den zoon uws vriends____”

Geachte lezer! Een eigenaardige gewaarwording maakte zich van mij meester, toen daar over den eersten stap mijner levensbestem-ming was beslist. Eervol en schoon was de schrede, waarmee ik mijn loopbaan begon. Er ging een zacht suizende maar diepgevoelde trilling door al mijne bladen heen.

Drie weken later was er Barmitswa-feest in de pas aangekomen vreemdelingenfamilie. Te wiens huize was het feest? Ten huize van R. Anschel Rood. Want de praatlustige chazzan was een edel, vroom man, die huis en hof steeds mildelijk voor alle noodlijdenden openstelde.

Daar stond de kleine Mozes Rothenburg en hield zijn ־ גמרא ״ Droosje”. En Rabbi Abraham zat ginds in een leunstoel, luisterend, met een glans van genoegen op het gelaat. Zoo vaak hij goedkeu-rend knikte, gaf ook Anschel Rood zijn levendige toestemming te kennen. Rondom zag men verschillende mannen, waaronder eenigen van eerwaardig voorkomen. Allen luisterden aandachtig. Vooraan zaten de ouders van den kleinen held des dags. Daar zat zij, die edele tengere gestalte der moeder. Men las het lijden in die trekken, op

66