Uit de geschriften van opperrabbijn Tobias Tal

vange leven, geest, gedachten, woorden, en een mond, om die woor-den te spreken.

Geachte hoorders! Wilt U voorstellen, dat zich eene oude Br o-chous-Gemore heden avond hier bevindt en U iets verhalen wil. Voor haar vraag ik het woord en voor dat woord Uwe vriendelijke aandacht; wellicht kan daaruit menige goede gedachte rijpen in Uwe ziel en vrucht dragen in Uw leven ...

Welnu, het zij zoo, met Uwe gewaardeerde toestemming treedt de spreker thans af. De oude Brochous-Gemore heeft het woord.

Oud ben ik en — naar het uiterlijk — versleten. Toch leef ik nog en neem, niet zonder eenig zelfbewustzijn, de vrijheid, mij U voor te stellen.

Ik ben — een boek, niets meer, maar ook niets minder. Officieel, ״bij den burgerlijken stand”, zoo zoudt gij, menschen, U uitdrukken, ben ik ingeschreven als תלמוד בבלי מסכת ברכות , dat wil zeg-gen: Babylonische Talmoed, le deel Tractaat Berochous, over de gebeden en lofzeggingen. In de wandeling echter word ik door hen, die mij kennen, genoemd: een Brochous-Gemore. Die mij niet ken-nen, en dat zijn velen, noemen mij in het geheel niet.

Van hen, die in hunne jeugd vaak voor mij zaten, doch in later dagen mij niet meer willen kennen, niet eens meer willen aanzien — van hen zal ik maar niet spreken ... Enfin!

Ge vraagt, hoe ik er oogenblikkelijk uitzie? Och, als een oud boek, klein folio. Mijne jongere neven zijn meestal grooter. Ik ben maar klein folio, eigenlijk kwarto-formaat; niet al te dun, niet al te dik. Twee-en-negentig bladen telt mijn lichaam, dat is honderd-vier-en-tachtig bladzijden. En mijn boekenvleesch, het papier, is nog al zwaar.

Maar helaas, ik ben oud geworden, erg oud. Het ging mij, zooals ’t U, o menschen, bij het klimmen der jaren vaak gaat. Mijn kleur is verschoten en mijn huid is gerimpeld. Blank kwam ik de wereld in, toen mijne moeder, de drukpers, mij baarde. Nu ben ik geel geworden, ja, op sommige plaatsen vaalbruin en — laat ik het U maar dadelijk, zonder dwaze ijdelheid, openbaren — hier en daar

34