De Joodse godsdienst door de eeuwen

teit en nationaal bewustzijn. Maar dit volk heeft én het zware lot én de wonderlijke bevrijding van dit lot als iets van hogere orde ervaren. De Tora zegt: „en zij kwamen tot erkenning van God en van Mozes als Zijn dienaar”.

De openbaring op de Sinai

Zo komt het volk tot de berg Sinai. Hier krijgt het door een goddelijke openbaring zijn religieuse opdracht en die openbaring op de berg Sinai betekent een uniek moment. Daar hoort de Jood de woorden: „gij zult” en „gij zult niet”; en deze woorden dreunen door de eeuwen heen. Daar aan de berg aanvaardde het volk Israël de voorschriften niet alleen voor zichzelf, maar ook voor opvolgende generaties ; het accepteerde deze richtlijnen, deze verkeersvoor-schriften voor zijn levensgedrag, zonder dit aanvaarden afhankelijk te stellen van eigen oordeel.

Hoe kon dit ook? Deze openbaring is van goddelijke, dus bovenmenselijke oorsprong; het speuren naar de zin en naar het doel kan men beproeven — maar meer niet. De goddelijke afkomst maakt deze voorschriften ongevoelig voor tijden en omstandigheden; in beginsel onveranderlijk staan zij in het centrum van het religieuse beleven. Zonder deze voorschriften is de religie een vaag onwezenlijk belijden, zonder houvast, met deze voorschriften, met deze Joodse ritus wordt het beleven voor altijd vastgehouden en tot een hogere vorm van uitdrukking gebracht. Elk ritueel is immers een vorm van uitdrukking en elke godsdienst zonder ritueel is leeg en koud. De Joodse godsdienst, zoals summier in de Tora geformuleerd, heft het levensgedrag op religieus niveau; het gedrag van de ochtend tot de avond, van de wieg tot aan het graf. Ook het gedrag voorzover dit regels betreft, die voor ons mensen van de twintigste eeuw vanzelfsprekend zijn, omdat ze voortvloeien uit normen en maatstaven, die langzamerhand algemeen erkend worden.

9