Rosj Hasjanah en Jom Kippoer

het oude levensgevoel van den Jood, dat wij verloren hebben in onze Europese tijd, grijpt ons, merkwaardig genoeg, als ene concrete waarheid aan.

Elloel! Het is alsof een stem tot ons spreekt, de stem van de bazuin, en zegt: sta op, knoop uw mantel dicht, en bereid u voor. Wij naderen de beslissing, doch zij zij u niet tot noodlot. Er zal richting gegeven worden aan de toekomst, maar er is geen reden tot wanhoop.

Voor het Joodse volk is nodig tucht, zelfbeheersing en het, kennen van zijn richting en doel. Het Joodse levensgevoel eiste van den Jood, dat hij voor zichzelf zorgde en voor zijne zuiverheid, omdat dit alleen hem tot waarborg wezen kon, dat hij aandeel had in de verantwoordelijkheid voor het geheel. Datzelfde Joodse levensgevoel eist ook van het Joodse volk, dat het zorge voor zichzelf.

En dat levensgevoel zal zijn als dat uit Erets Jisraeel: Niet meer doortrokken van zorgen en geleden verdriet, doch van die hunkerende liefde en die begeerte, die altijd het erfdeel zijn van de mannen van de daad.

Wij hebben iets op te bouwen. Wij hebben ons daarop voor te bereiden. In de Joodse geschiedenis is Elloel weer aangebroken.

rr'x

De voorbereidingen tot de hoge feestdagen vallen in Erets Jisraeel in de heetste tijd van het jaar.

De bodem is dor, wijd en zijd ziet men slechts doorns en distels.

Vooral de weg van Jeruzalem naar Hebron lijkt wel door een woestijn te gaan; hij voert door een wilde, rotsige streek.

Slechts heel zelden ziet men Arabische dorpen en soms, moeilijk te vinden, de veelbelovende jonge Joodse kolonies in de bergen van Zuid-Judaea.

Op deze weg trekken de hele maand Elloel groepen oudere mensen voort, behorende tot de oude jisjoew. Ze gaan allemaal de graven der voorvaderen opzoeken. Dit bezoek is geen bedevaart; misschien, zo denken ze, zullen de verdiensten der overledenen hun kinderen op de beslissende dag kunnen bijstaan, indien de kracht tot inkeer bij hen niet sterk genoeg mocht zijn.

Ieder lid van de oude jisjoew uit Jeruzalem bezoekt in

37