De verdwijning van Anneke Beekman en Rebecca Meljado, Witboek

„Het kind dat twee jaar was toen het bij ons kwam, „weid in ons milieu pas bewust, weet dus niets van „het milieu van haar ouders. Het leeft nu ook in betere „sociale omstandigheden. Toch wil het Hoi het weer „naar die omstandigheden terugzenden, en de Presi-„dent meende, dat ik toch moest weten, dat Joden „bij Joden horen.

„Wij zijn Katholiek, maar het kind is ongedoopt en „wordt door ons vrij opgevoed."

Ook in het jaar 1948 werd door de Stichting „Le-Ezrath Ha-Jeled” ter gelegenheid van chanoekah weer een pakje aan het kind gestuurd. De Stichting ontving hierna het volgende bedankje:

„Beste Mevrouw en Mijnheer.

„Wat was ik blij met die mooie cadeautjes. U wordt „wei bedankt. Ik heb aan een ander kindje ook wat „gegeven. De groeten van,

Anneke Beekman."

Op 25 Februari 1949 gaf de Hoge Raad zijn beschikking in deze; ons hoogste rechterlijke college verwierp het door mej.v. Moorst ingestelde beroep en wel op de volgende voornaamste overweging:

„dat het Hoi, van oordeel zijnde, dat het Joodse meisje „waarop onderhavige zaak betrekking heeit, moet „worden opgevoed in een Joods milieu, nu een Joods „gezin is gevonden van ongeveer dezelfde maatschap-„pelijke positie en ongeveer dezellde godsdienstige „instelling als de overleden ouders van dit meisje, „waaraan haar verdere opvoeding met vertrouwen „kan worden overgelaten, zulks hoe zeer naar 's Hois „verdere overweging verzoekster en haar zusters „aan wie dit kind haar leven te danken heeft, haar met „de grootste zorg en heide een uitstekende verzorging „en opvoeding hebben gegeven, aldus niet blijk heeft „gegeven zich niet bij uitsluiting te laten leiden door „de vraag, door welke voorziening de belangen van „het kind — de godsdienstige daar onder begrepen — „het beste wordt gediend, en dus aan het middel (cas-„satiemiddel) „de feitelijke grondslag ontbreekt".

27