Auschwitz, deel 1, Het Dodenboek van Auschwitz

Dan werden de lijken naar het eigenlijke crematorium getransporteerd en daar met telkens ongeveer acht tegelijk in een van de zeven of acht ovens verbrand. Het verbandingsproces duurde ongeveer tien minuten. De beide andere crematoria waren primitiever, maar voor massale vergassing „doelmatiger" ingericht. De vergassingsruimte was boven de grond en slechts door een dunne wand gescheiden van het crematorium, zodat de lijken slechts enkele meters door een dan ontstane opening in de wand naar de ovens werden gesleept. Getuige heeft deze vergassings-,.bunkers" met eigen ogen gezien, hij heeft herhaaldelijk in de buurt van de crematoria gewerkt en bij gelegenheid toegang tot de crematoria weten te krijgen. Hij was dan ook in staat, met eigen ogen vergassingen te zien in de crematoria drie en vier. De mensen werden in de vergassingsbunkers geknuppeld en geperst (hoe meer mensen er in de ruimte waren, des te minder gifgas was er nodig), dan werden de ijzeren deuren gesloten en een dienstdoende S.S.-man liet door een geopend vensterluik een bus gifgas in de ruimte leeglopen: op de bus stond: „Vorsicht. Giftgas". „Cyklon, ein Produkt der deutschen Gesellschaft für Schadlingsbckampfung, Hamburg". Met hetzelfde gas werd ook de kleding van de „Haftlingc" ontluisd. Een tijdlang werden de mensen in hun kleren vergast, maar later is men daarvan teruggekomen, omdat te veel mensen tijdens de vergassing hun kleren verontreinigden. Daarom moesten de mensen zich vóór het vergassen volkomen ontkleden en hun schoenen paarsgewijze samenbinden, om het werk achteraf te voorkomen.

Later, toen de grote Jodentransporten uit Hongarije kwamen, waren de bovengeschetste inrichtingen niet meer voldoende. Daarom werden op het vroeger vermelde terrein Brzezinsky grote open kuilen gegraven: op een laag hout kwam telkens een laag lijken, dan weer een laag hout en weer een laag lijken, verscheidene „étages” hoog; daarna werd de houtstapel in brand gestoken en als hij in volle vlam was, werden de andere lijken er eenvoudig opgeworpen. De vuren brandden dag en nacht en waren ver zichtbaar. Tevoren waren de mensen vergast en wel in een grote schuur, die in verschillende afdelingen was verdeeld. De mensen moesten zich op een weide er vóór geheel ontkleden (mannen, vrouwen en kinderen door elkaar) en als het ware in queue staan, totdat ze aan de beurt waren.

Ze konden en moesten met eigen ogen zien, hoe de lijken der vergasten naar de brandstapel werden gesleept. Getuige heeft dit zelf gezien vanuit het z.g. „Effektenlager", waar hij werkte.

. . . Later werden in de kampen echter alleen diegenen geregistreerd, die niet voor vergassing waren geselecteerd. Alleen wie geregistreerd en later vergast werd, kreeg in het register de aantekening; „verstorben" of „verlegt nach Lager...” of „S.B." (Sonder-behandlung). De grote transporten uit Hongarije en Lodz en de laatste transporten uit Theresiënstadt van September, Odtobejr 1944 kwamen in speciaal omheinde kampen en werden slechts dan geregistreerd, als zij verder op transport gesteld werden (z.g. Transportlijsten met duplicaat in Auschwitz).. . Voor de selectie (het uitkiezen voor vergassing) was het in de eerste plaats beslissend, of het aantal der personen, die in het kamp konden of mochten worden opgenomen, bereikt of overschreden was; men zocht voornamelijk personen tussen 18 en 35 jaar uit: vrouwen met kinderen

18