Auschwitz, deel 1, Het Dodenboek van Auschwitz

Fransen, Nederlanders en Tsjechen op transport, later de Polen, nict-Joodse Rijksduitsers, Joden, enz., enz. De transporten gingen naar het „Rcich”, naar de meest verschillende plaatsen, grote en kleine kampen, munitiefabrieken, enz. Er werden nauwkeurige lijsten bijgehouden. Menigmaal werd er zelfs om bepaalde vaklieden gevraagd. De transporten werden steeds talrijker, totdat tenslotte op 18 Januari 1945 — na de doorbraak van de Russen aan het Oostfront — het algemeen bevel tot „aftransport” en „afmars” van het kamp werd gegeven. Alle stukken werden, voor zover maar even mogelijk was, vernietigd. Men had al geprobeerd, een deel van de stukken en registers in kisten op wagens en auto’s naar Berlijn te zenden. Wat niet weggevoerd kon worden, werd verbrand. De kampbewoners werden bij duizenden weggevoerd en wel te voet in groepen van ongeveer vijfhonderd tot duizend, in de richting Silezië (Loslau, het dichtstbijzijnde bruikbare spoorwegstation).

(Vertaald uit het Duits.)

Verklaring van den Heer H. D. te 's-Gravenhagc Verklaring nummer 27

Getuige is op zijn vlucht van Nederland naar Zwitserland in Frankrijk gearresteerd en met het transport uit het Judenlager „Beaune la Rolande” (60 km van Parijs) op 30 Juni 1942 in Auschwitz aangekomen. Hij bleef daar tot 26 October 1944 en was in die tijd als z.g. „Aufnahmschreiber” te werk gesteld.

Getuige vertelt;

.....Wij, mannen, kwamen eerst in het mannenkamp ..Auschwitz"

en daarna in het mannenkamp ..Birkenau”. Dat laatste was toen nog in wording: het eerste crematorium was klaar en werd in gebruik genomen omstreeks begin 1943. Reeds bij onze aankomst was de vergassing in Birkenau in volle- gang; het terrein, waar het gebeurde, heette Brzezinsky: daar was slechts een grote paardenstal, waarin de mensen werden vergast. De lijken werden met een lorrie naar de massa-graven gereden, die op enige afstand door „Haftlinge” werden gegraven. Later werden er vier crematoria gebouwd, de nummers één en twee waren voorzien van de modernste inrichtingen voor vergassing en verbranding. Men kwam eerst in de onderaardse kleedruimte (waar ongeveer twee duizend mensen in konden) en van daar uit in de eigenlijke vergassings-ruimte, die als douche-inrichting was geïnstalleerd: of eigenlijk was die douche-inrichting maar een loze installatie, die slechts op de muren was geschilderd. Na het vergassen werden door het z.g. „Sonderkommando” alle uit edel metaal vervaardigde tanden van de doden getrokken en de haren van de vrouwen afgesneden.

17