Levensgang, eerste deel

8o

■— Jullie drukke-n'm werachtig nog fijn. Laat 'm nou eerst de bakke op tafel zette, dan kan ieder z'n eige toch neme!

Jakoppie zuchtte van blijdschap; bak voor bak werd'm afgenomen en op tafel gezet. Ieder zocht zijn eigen voorstuk uit en ging meteen naar z'n plaats. Monsdorff had telkens al om de grabbelende en duwende groep heen willen dringen, maar door zwaar getrap op z'n likdoorns was ie achteruit gesprongen op 'n bank. Met z'n voet in de hand, van pijn ineengekrompen, bleef ie geduldig wachten tot ie 'r bij kon.

Toen Zeelt 'm in de gaten kreeg, liep ie juist in kippig gekijk naar z'n bak te zoeken, met z'n neus bijna 't tafelvlak rakend.

— Wat zoek je toch Monsdorff? — vroeg ie 'm dof. Onder angstzweet vertelde de gebrekkige Monsdorff zwaar stotterend, dat ie nergens z'n voorstuk zag.

Overal klonk nu bonzend gerinkel van stalen messen tegen elkaar, en rommeling van stokken. Aan de grootste kloverstafel, middenin, was 't drukste geschuif. Ossedrijver, zat in rooie beschijning van z'n neus en kin achter 'n uitspuitende, sissende gasvlam van verstellicht, z'n stokken op te maken. Dwars tusschen de ketelpennen lag plat 'n kloofmes, waarop ie, na verhitting in 't licht, 'n nieuwen cementkop, blank-geel uitrolde tot gladdig-rond chako'tje, boven den koperen band. Naast 'm zat, opgedrongen tusschen Olieman en Rozijn, Annie Borg, een klein bleek-blond kloofstertje, in stille werk-aandacht. Overal was de zwaar-kippige Monsdorff al met z'n neus tegenaan gestooten. Hij begreep maar niet waarom z'n voorstuk er niet was; dol zocht ie zich, al heeter en banger, met schlemieligen huiltrek om z'n mond.

Lepper lachte stiekem voor zich uit. Fluisterend vertelde ie aan Olieman en Rozijn dat ie 'm verstopt had in den afkoker.

— In de afkoker! — grinnikte ie na — addenom, orrègeneel is ie ! . . . Za jullie 'm zien zoeke, an die blinde kip !. . .

— Godvirdomme wat flauw, wat 'n kinderwerk! — riep Zeelt ineens, die 't aan de andere tafel gehoord had. En vol medelijden met 't ontzettend angstig gekrimp en gezoek van Monsdorff, riep ie hard over den heelen winkel:

— Hé, Monsdorff, zoek maar niet langer, je bak staat in de afkoker, ze hebbe 'm verstopt!

Lepper keek Zeelt aan alsof ie 'm verscheuren wou.

— Wat 'n soüger, ') wat 'n vuile spelbreker .. . hattim nog 'n uur late zoeke, dan had je gezien hoew'm 't angssweet uitbreek!

— Je hét wél 'n pik op die stakkert. .. 'n kunst doe je.

— Lèk me de maarch... ik wil! —

— En ik verzoek de heere niet van pik te spreken, of anders zal 'k een van de dames 'r bij roepe om es te oordeele! — zei voornaam-spottend Swarthuizen, met heet lach-gekijk naar Annie, en naar Betsie die aan de tafel van Zeelt zat.

In dien zin: flauwe kerel!