Levensgang, eerste deel

74

of niets zei, of 't moest uit z'n eigen diepste kern opdringen. Thuis was ie stil, èrg, 't half kwartiertje dat ie aan tafel zat. Alleen lief had ie, vol innige zachtheid, z'n klein, triestig Liesje, dat ie, lang-zaampjes naarder verbleeken vond, aldoor geliger onder de gore sloplucht. Niets daarvan zag ze bij 'm thuis, die blinde vrouw. Als 't schuchtere kindje maar ooit even klaagde over iets, dan vloekte z'n moeder dat ze kouê drukte op d'r lijf had, en dat ze zich door dien ״gek" liet vertroetelen, maar dat ze toch nooit'n kakdame zou worden. Lang bleef 't dan huilen in 'm, als ie'r in 't donkere hok zag bewegen, strak-stroef-ouwevrouwtjesachtig, onder zwaar getob, iederen dag weer. Had ie maar de macht om 't kind weg te scheuren van z'n moeder, die nooit wilde zien hoe klaagloos ze leed, hoe in-gehouên alles in d'r borstje pijnde en strakte van smart en moeheid. Een middel waarvoor ze knielde, z'n moeder, was er: geld inbrengen. Wat kon h ij nu doen. Vroeger was 't nooit zoo arm geweest bij hun thuis; den laatsten tijd eerst toen z'n moeder dicht in de buurt van de Gooses wou wonen, en in 't slop bij den Braak gehuurd had, met de werkeloosheid van Willem en 't luieren van Jan woelden er grootere bekrimpingen en vervuilde ellende in 't gezin rond. — En al nam z'n moeder zich tien maal per dag voor, om door rotstank en de donkerte, uit 't krot wegtegaan, — faont soo erg, had se sich 't nie kenne denke — plakken bleef ze toch. — Zelf verdiende ie nog niet veel. Toch ging ie heel goed vooruit en z'n nieuwe baas was tevreden over z'n werk. Waarop zou ie zich gooien, in dien tusschentijd? Waarop? Hij wou leven, weten, voelen; er brandde en snakte iets in 'm, iets dat telkens bovendreef, als z'n ziel van leefhartstocht en geestdrift volliep. Wat was dat toch voor 'n gepijnig ? Hij wou zich aan iets geven, dat heel innig, heel diep, heel goed was, waar ie mee kon spreken over alles wat er in 'm klaagde, juichte, waar ie alles aan kon zeggen, waar ie tegenop kon kijken, iets dat zich heelemaal voor hém uitstortte, al was 't nog zooveel maal beter, hooger of rijker dan hij. Maar nergens om 'm vond ie wat. Hij wist zelf niet of ie 't van 'n man of van 'n vrouw verlangde ; als 't maar op'm aanstormde, 'm te pakken nam, heet-bran-dend zoende met de liefde van iets grootsch; als 't 'm maar sloeg, en als ie er zich maar bij mocht uitstorten, of luisteren uren op uren als in z'n wei-gestaar, z'n droomgeluk aan de Utrechtsche Zij. 't Snakte in 'm, dat alleen voelde ie.

Rozalie had ie nu al in maanden niet gezien. Hij voelde zelf ook z'n ziel op 'n afstand komen van z'n felle haat-spuwerij op alle soort kreaturen. Nou had ie gedacht dat ie wel èrg gelukkig zou worden, zoo zonder die grijnzing van z'n rooie bakkes, als ie maar stil doorwerkte op de fabriek en thuis, als ie maar alles in zich opnam, zonder begeerte naar andere dingen nog. Maar 't hielp toch niet. Diep in z'n ziel bleef iets snikken, iets dat vroeg, en dan droefnis in 'm werd omdat ie 't niet begreep, en altijd maar weer knaagde, onrustig woelend en prangend vanbinnen.