Levensgang, eerste deel

6 2

rommel, waar ie _״'t hart niet in se lijf mos hebbe om an te komme." Z'n prachtig groen aspergieplantje, dat ie eens op de blommarkt gekocht had, in een vreemd-groen, verkalkt bakje, waar nèt nog even 't vuil-kleurige randje van den aarden pot bovenuit kwam, zag ie heelemaal verkneusd tusschen houtrommel en stapels rotte turven in. Dat kon ie niet vergeten. Dat donzig teêre plantje, dat ie al vier jaar lang had gekoesterd, waarvan ie zoo vreeselijk veel hield, dat ie lief had als Liesje, dat nèt zoo schuchter rank gekneld stond tusschen de breeë ruige dingen er om heen._Zijn plantje, waarvan ie, dag aan dag, de fijn harige sprietjes in hun zacht ge weef geteld had; waarvan ie de teêre boomstamstengeltjes had gestut, gebonden en verzorgd, met fijnsmalle plankjes en pennetjes ; dat wezentje, dat ie had helpen groeien, leven, en dat ie aldoor in 't schemerig groen van z'n sprietjes-gekriebel zoo zacht en zoo droef had gezien, zoo lief, zoo schuchter. |Met hèm alleen had 't meegeleefd, alles. Van zijn hand had 't alleen water gedronken, gulzig 't altijd inslurpend door z'n knoesterig aardvlakje. Nog pas, wat 'n geluk had ie gevoeld, toen ie telkens en telkens, zoo vlak bij 't aardgrondje, schuin over 't potrandje, zag opbloeien nieuwe, fijne stengeltjes, klein-slank, met rooiige, dunne worteltjes, als bleeke koraal-armpjes, zoo broos in 't zwarte bobbel-bodempje wègtakkend. Dat schoone bloeiende zieltje had z'n moeder nou, uit wrevel vernield, geknakt, omdat ze wist hóe dol ie er op was; dat ze 'm alles konden wegnemen, behalve dat met hem meegegroeide wezentje, in zijn kleinei wrong van stam-stengeltjes, zoo lommerend op z'n broeihok ademend. Lang had ie 'r om gehuild, na heftige uitvallen tegen de gemeene ruwheid van z'n moeder.

't Aspergietje had ie weer willen bijbrengen, maar alles was gescheurd en geknakt. De takjes, in hun olijf-groenig gespriet, kromden in moedwil-wrong, als treurwilgje, vol droeven weemoed; gelig vocht liep uit 't stammetje; 't zachte wolkjes-groen was hol uitgerafeld; puntstokjes waren scherp-splinterend erdoorheen gepiekt. Huilen van woede en smart deed ie, uren. „Fat maal 'k om die mallegheid, ,bi je belaserd!" — had vrouw Hols gezegd, barstend van lol dat ze'm zoo kon sarren.

Lang duurde 't, eer ie weer 't plantje met allerlei stutseltjes had opgewerkt. Maar nou was 't'm nóg liever geworden. Met dieperen weemoed, teerdere aandacht, gaf ie zich over aan z'n kalig, neer-gekneusd gespriet. De glazen bak was gebroken, door den hout-rommel die er op gesmakt was. Wat stond 't nóu naakt in z'n bruin-rooie aardpotje, waarlangs allemaal vergane kleurweggetjes, net als uitgedroogde tranen-slootjes, liepen; als 'n gewonde, in verbandjes van sigarenlintjes en stekjes, op 'n plank boven z'n bed, die hij daar zelf, in 'n rottenden schimmel-hoek, getimmerd had.

Na weken geslenter, had ie eindelijk 'n baas gevonden, 'n beteren, maar slijpen wou ie niet meer. Dat half leeren hinderde 'm geweldig. Dan maar liever versteller. Daarmee zou wel weer 'n tijdje heengaan, maar toch beter dan 'n vervloekte half-was te zijn. Hij leerde