Levensgang, eerste deel

58

je weet niet wat je lult.... sentimenteel bi je, dat ken je van mijn op 'n briefie krijge!"

— St.. . st. . . niet kijve, niet persoonlijk asjeblieft! Van alle kanten stemmen: geen gezag,. .. geen baas! Toen plots viel uit, 'n klein joodje, Leverman, die peinzend aldoor voor zich had gekeken, in luidloos lippenbeweeg:

— Weet jullie niet hoe Multatuli zeg in dat sprookie ?

— Van Cresos?

— Neeeéh!

— Van Tugater?

— Neeeéh! . .. nohh, wat zeg je me daarvan?.. . 't leg me zóó op me tong,. . . die geschiedenis van gezag,. . . nóh, 't leg me zóo op me tong,... as dat meissie mot melleke, en as ze door d'r broer gepres wort, tót op deze dagh, .. . dat ze mot blijwe melleke, en dan mit dat ènd: zoo is 't gebléewe tot op deze dagh... Begrijph jullie wat ie bedoeëlt? Geen gezagh wou ie bedoele, geen poletiek, geen gosdiens, want as je je gééf, en je laat je gebruike, dan blijve ze je toch uitzuige allemaal!

Trotsch van uitleg-klaarheid, ging ie door in één adem:

— En hè jullie goet begreépe wat ie van got zeg?

— Waar?

— Wat?

Een zware bierslok eerst nam Leverman. Toen, in langzaam bij-gedraai van verbrokkelde zinnen, voelend vooruit dat ie 'r niet komen zou met z'n uitleg, — want alweer wist ie 't maar 'n beetje, — strompelde schor voort z'n stem:

— Daar was 'n zzijn; dat zzijn was gehijmm, maar alles is be-grijpelek, en as. . , as got d'r was, zoue w'm begrijpe, mötthe be-grijpe, maar nou is ie d'r niet, en nou begrijphe w'm ook niet. —

Verward zweeg ie; onder 't lange slurpen van z'n bier begreep ie dat ie onzin had gesproken: 't wou 'm weer niet heelemaal te binnen schieten. Een heelen avond had ie 'r nog wel op geblokt.

Toen klonk weer, om de tafels, gevraag:

— Nou verder, wat nou?

— Wat vherder ? — bromde ie bleu-ig, — d'ris niks meer... hij is ghóett!

— Nou, dan zeg i k, dat je d'r geen bliksem van afweet, — en ineens Veeges aanstootend met zware armuitzetting óver twee stoelen heen, koppen van vóórzittenden woest induwend, vroeg éen weer, die al lang wrevelig had zitten luisteren:

— Zeg Veeges, hoe is 't ook weer, hoe zeit Edeward Douwe Dekker dat ook weer van God, je weet wel?

Veeges en Rozalie keerden zich tegelijk om. Over z'n bril heenkijkend, rond de tafelrijtjes, vroeg Veeges:

— Wat meen je?

— Jaaa, Leverman lult iets van 'n zijn, maar zóo hèt Edeward Douwe Dekker dat niet gezeit, dat weet i k zeker!