Levensgang, eerste deel

57

Vlak naast 'm schreeuwde 't meest 'n klein, jong ventje, luchtig, in losjes gekeuvel, met les-dreun in z'n stem:

— Zou je denke dat wij voor vrede zijn ?. .. Vrede, — nee jonges, oorloge motte d'r zijn, 'r mot gevochte worde, geen lapwerk an de winkel, ze motte elkaar juist verniele. De nihiliste, dat zijn je ware . .. geen lapwerk!

Een dikke, in zware winterjas ommolde debater ertegenin:

— Tü-tü-tü-tü-tü, niet zoo doordrave mannetje!.. . goed... maar als d'r revolutie is geweest en d'r hèt bloed gevloeid, dan motte wij ook geen baas spele op ons beurt!

— Dat is natuurlek, — zei 't ventje er weer los-dreunerig, luchtigjes tegenin, — we snije de ouê de hals niet of om weer nieuwe koppe op hun plaats te zetten. .. maar de heele boel mot wèg, revolutie !.. . we motte vechte mit bomme, gewere, pistole, sabels, wat we te pakke krijge!

Daar klonk de stem van den menschhater de Weer:

— Maar knechtschap is 'n moord... we wille geen onderdrukking ... gelijk recht, en alle genuchte van 't leve, zoo goed as...

-*- Kom, la naa je kijke seg! — onderbrak 'm 'n bochel, die met z'n spitse sikpunt in z'n bierg־las terechtkwam, 't schuim ermee bekriebelend, — jij mit je geneugte ... altijd soo hoogdravensch sèg... Ik seg maar, dat de revelusie ons geleerd hèt alsdat we motte oppasse voor de groote Piete... Al die flikkersche geleerdheid daar schijt 'k op, . .. geleerd kan 'k ook sijn, as 'k maar tijd van leeve heb!

Toen 't ventje, luid-driftig, losjes er weer boven uit:

— De revolutie, sacrénom, daar hè je bloed, daar ka je hakke,

hakke op de snoete van de verdrukkers!____Maar nog véél erger

mot 't worde. Heb jullie niet verleden week gehoord wat Kaun gezegd het wat we motte doen? De koppe oppieke, Jézes, an de lantaarn zoo as in de groote revolutie!"

Weer nieuwen mengden zich in 't gehits van 't ventje, dat trotsch was op Kaun, z'n neef.

— Maar godverdomme, we wille niet enkel moorde!... as we bomme gooie, goed, dan zijn ze'r ineens uit, maar moorde niet, we vechte voor heel wat beters! Vergeet... neeéé stil nou,... la me nou ès effe üitspreke....

— Niet moorde!.. . riep sarrend 't ventje ertusschen, met'nhoog lach-stemmetje.

— Stil nou, la me nou effe!.. . Jéses nog toe ... luister jullie nou effe ook na mijn! — vervolgde ie, met 'n speeksel-slik verder

. gaand, — we vechte voor 'n betere meraal, sie je, 'n betere maa-schappij, en ass 't menschdom vernietigd mot worde, dan sal de revelusie vreeselijk zijn! En toch mot'r niet ampart gemoord worde, dat seg ik. —

— Maar hemeltje! — 't ventje er weer losjes-wijsneuzig tegenin, — lees dan Bakounine, en hoor wat Kaun, m'n neef in Parijs, zegt,...