Levensgang, eerste deel

4°

loos gekijk van z'n heel-lichtgrijze oogen-geschitter en de vroolijke pupillen die als dronken dreven in fijn lichtgerand gedraai, vol ziel en levenslust zeien niets van zijn onrust binnen in. Op z'n grooten neus, te breed neergeplant onder de diepe oogkassen, teuterde 't gelige druillicht, z'n lichaam half in schemer zettend. Hoog schaduwde z'n lijf boven Willem uit, die klein-ineengedrukt, nog naast 'm zat te wiebelen. Op Heins plat-laag, leelijk naar achter gebuild voorhoofd, rimpelden streepjes rood gevlam van teruggekaatsten, door tafelbrokken tegengehouên lichtschijn uit kachelgloed. Liesje zat nog niet. Net kwam ze aansjouwen, 'n zwaar-ijzeren pot met kookend-heete aardappelen voor haar buikje, heelemaal achterover heupen en hoofd, in moeielijke strekspanning van armen, met berookt, rood-vochtig gezicht achter wasemgewolk.

Moeder Hols wou, al had Liesje ook al twéé maal naar binnen geschreeuwd dat zij ze al afgegoten en geprobeerd had, zonder zelf op te staan, nog es zien of ze al gaar waren. Met d'r handen greep ze 'n aardappel, er 'n stuk uithappend, langzaam proef-smakkend, zonder te kijken naar liesje, die, hijgend van inspanning door zwaarte van ijzeren pot, vóór d'r stond te wachten.

Hein kon 't niet langer zien, dat gemartel. Vlug sprong ie op haar toe, om 'r den pot af te nemen...

— Pas op, kokend, Hein! — zei ze zacht-stemhaperig nog van inspanning.

— Waar mot ie moeder?

— Faar ie mot?... niet op de tafel asjeblief,... maar zet 'm nou maar effc hier op... so, onder de lamp... facht, so... op da plankie.. .

— Stik, verdomme! — riep Willem ineen, nijdig.

Per ongeluk had Hein z'n oor met den gloeienden panrand geraakt.

— Nou, set nou neer! — krijschte Willem, woedender, want Hein was, bedremmeld, niet wetend wat ie gedaan had, na Willem's vloek, met de pan in de handen blijven staan.

— Toe, lamkloot, set neer! — zei vrouw Hols nu woedend mee,

Toen Jan er bovenuit, langzaam, spot-treiterig;

— Belief... u 't. . . neer te sette ? en meteen gaf ie Hein met alle macht 'n klap op z'n gat, hard-valsch, zoodat ie tegen de tafel opbonsde, loslatend den pot tegen de soeppan. Even verbleeking van steen-witte borden, de wasem dampte zacht om de lamp, die aansloeg onder lichte beving van vlam, blauw-teer elektrizeerend 't glas.

— Hou je poote thuis! — stoof Hein op, of ik geef je 'n mep ! .. .

— Je geef niks, ongeluk! — nijdigde vrouw Hols er tusschenin, snel Jan voortrekkend .... bè je belaserd ... da kleine sijkstertje doetüt ferempel veel beter as jij .. . let f rdikkeme op je eige en laat 'm gaan.