Levensgang, eerste deel

94

dun-koud lijfje, verschrompeld onder groen-verkaald jasje met vet-uitgesleten fluweelen kraag, scheen stijf-versmald wèg te bleeken als 'n waspop onder omgestrakte jongeheeren-kleeren. Met luisterinspanning om alles te onthouên, vroeg ie op 't eind bedeesd:

— Mag Léman meegaan?

— Leman?... Leman?... kan die mee, juffrouw Menies?

— Voor mijn ja, gerus... voor mijn mag ie mee, maar éers mot ie nog éen keer onder die hoek vege; al van tien uur is ie an 't zoeke naa 'n steentje van me;... om te stikke, die stofluch... onder 't éte;... daar, in die hoek is ie gespronge!

— Nöh, wachtte kan Jakoppie niet... dan ga je maar alléenig.

Uit 'n dikke stofwolk kwam plots 't zwarte negerhoofd van Leman

Zuur. Z'n oogen gloeiden dof van 't kruipen in 't donker; in z'n hand hield ie 'n steentje.

Juichend schorde ie: — Ik hèp 'm, ik hèp 'm!

Z'n stem klonk dof, onder gehoest van zwaar stofgeprikkel in z'n keel.

Blij van terugvinden, stemde Juffrouw Menies gul met z'n weggaan in.

Maar Leman gromde iets met woedend vertrokken gezicht. Als bij 'n kwaadaardigen buldog, rimpelde 't vel op z'n voorkop, onder dreigend gemor van z'n witte hakige tanden.

Eerst wou ie nou ook eens z'n boterham eten. In alle hoekjes en gaatjes had ie achtereen gezocht, drie uur, onder stofwolken verstikt. Moest ie nou weer dadelijk weg?

— Asje terugkomt, kajje wel effe éte, — zei juffrouw Menies zoetig-jes-menschlievend.

Verspreid loomden de groepjes mannen en vrouwen vol snaterend gepret 't eetuur om te luieren, in onzinnig, hoonend gespot met alles wat flappend den mond uit bralde. Aan 't kleine tafeltje zat 'n snijêr aldoor met de punt van 'n dikken, smerigen stok in z'n koffie te roeren, zonder op te zien, kijkend verdiept in 'n krantje.

Gestuw en gestommel, dofferig achter gesloten deur, klonk uit 't kleine kleedkamertje, waar 'n paar knechten met meisjes stonden te giegel-schateren om vuil-opwindende moppen en gestoei, in zachte geluidsdempingen de monden drukkend tegen jassen en mantels, zwaar lijf-verwringend en stuip-lachend zonder te kunnen ophouên.

— Die blij-ij-ijft in d'r lach! — zei Jet Kooy achter de deur luisterend, jaloersch-kwaadaardig.

MonsdorfF was eindelijk, na vreeselijk uitdraaien, klaar om te leveren.

Van den patroon had ie 'n boodschap dat ie straks op kantoor kon komen. Maar eerst hield nog Lepper 'm op, vragend met streng-gemaakt gezicht, of ie even, voor ie leveren ging, z'n kappies mocht zien.

— Hê-je al afgehak, MonsdorfF?... bi-je al van de grond ge-wees?... zeg de waarheid... geneer je niet Sjenètje... we binne