Levensgang, eerste deel

93

'n botterik; 'n uilskuiken dat alleen van z'n macht en van z'n centen gebruik maakte. Walgen kon ie van z'n omgeving van al die zoogenaamde heeren met gepomadeerde koppen, engelsche boorden en waanzin-chiek.

Alleen voor juffrouw Eva, de patroonsdochter, had ie veel respekt. Ja, dat was 'n fijn meisje, 'n lieve vrouw, die zelfs de smerigste en zinlijkste onder de vuilakken bedremmelde met haar diep doordringenden kijk. Hij begreep maar niet, waarom ze vandaag niet op den winkel was. — Zoo zat ie stil in 'n hoekje te eten, toen Clara 'm uit z'n gesoes was komen wakker praten.

Plotseling schreeuwde 'n troepje onder veel lawaai:

— Jongis, diè is jarig vandaag, die mot traktéere!

Lepper, Sprauer, Mopens, Remeni, Mierikstein, en 'n hoop meisjes drongen allen naar den hoek, waar 't gebrul uitbarstte.

'n Leerling, volwassen man toch, die er pas twee weken zat, hadden ze te pakken. Onder hevig néé-schudden met 'n bang hoofd, wou ie halstarrig z'n verjaardag loochenen.

Lepper drong toen uit 't midden naar voren.

— De Kaadele, je mót trakteere, doen we allemaal! . .. maak je nou niet mit 't jijlertje d'r van af.

Onder de ontzettende aandromming van zooveel lachende, uit-tartende manne- en vrouwekoppen, voelde de Kaadele zich bleuerig. Hij durfde niet meer zoo hard nee schudden. Bij ongeluk had ie 't in den ochtend zich laten ontvallen bij 'n buurman, en zoo was 't inééns, als 'n loopend vuurtje, de heele werkplaats rondgegaan.

— Bij goddallemachteg je mót trakteere! — drongen ze allen aan.

Sterker voelde ie zich omsloten door 'n drom in-de-maling-nemende

eischers; overal zag ie uitdagende gezichten, en golfde over 'm lach-spottende minachting om z'n krenterigheid.

— Zuinege parrig! — riep een, met 'n scheef mondje gillend, alsof de stem uit 'n anderen hoek kwam.

— Je zakcente, chlampamper!... je nasj-duite!

— Traktéère!... Zuinege parrig!...

Hij moest, hij zag 't, er uit kón ie niet meer.

Lepper voelde 't eerst de bezwijming en overgave van den bestormden man-leerling, en zonder verder gevraag riep ie:

— Jakoppie, ga jij daar naa Snathager en je bestelt veertig telefoontjis en vijftien bolis. — Lachend-bedeesderig vroeg ie zacht aan de Kaadele:

— Ik lus nou geen zoet, ik neem 'n broodje mit pekelvleesch, is 't goed?

Zonder antwoord-afwachting weer tot Jakoppie:

— Nöh, en dan ga je bij Joles en dan breng je an mijn mee, twee broodjes mit pekelvleesch; voor mijn; één voor de cente van meneer de Kaadele en één voor mijn cente, en bij van Beever breng je me 'n pond gele cement en 'n half pond witte mee.

Jakoppie stond weer trillend onder boodschappenbelading. Z'n