Levensgang, eerste deel

5°

knuist saamgeknepen, z'n vingers erop vastgedrukt, riep Lepper:

— Jakoppie, nou haal je voor mijn nog 'n paar bökkes en 'n paar chienesappele, maar denk 'r om, vette en grootte!

Anderen schreeuwden tegelijk: — en voor mijn leverwors!... drie eiere!... vraag an Miena of ze ze goed hard wil koke!... 'n porsie haringsla!... mijn, broodje pekelvleesch!... Overstroomd werd ie van geroep.

—■ Ken Benjemin nie meegaan? — vroeg ie bedremmeld.

— Benjemin?... nee! — zei Rozijn, — die blijft.

Toen ertusschendoor 'n paar anderen weer:

— Breng mijn 'n paar pölleke ¹). ik wil wat harteliks!... en 'n gemarjeneerde; ik ken 't zoo niet inkrijge.

— Voor mijn 'n hallewe gedraaide!... haal mijn 'n broodje mit brokke.

— Breng mijn wat kuitjis en levertjis, maar kijk uit, en haal 'n paar cente peper:... mijn vier pakkie sproth ! maar versche!. .. kom 'r niet an mit je tien gebode!

Nog krijschte dooreen stemgeroep met bestellingen, ook uit den vrouwenhoek, die 'm ingewikkelder boodschappen opdrong. Jakoppie wist geen raad meer. Opschrijven mocht ie niet, dat duurde veel te lang, zeiên ze altijd. Weer zou ie 't probeeren, maar Lepper begon al te jagen: — Nöh, ga nou door asjeblieft!... nöh!

— Denk 'r om! — waarschuwden ze, toen ze Jakoppie naar de gang zagen stappen, — groote polleke... goeie wors... geen vèt-jis... vètte zalmgraatjis... laat je niks in je poote stoppe, beheime! — ^z) schreeuwde Swarthuizen 'm na.

FMonsdorff zat eindelijk ook te eten, stil voor zich uit, droog slikkend, met 'n klein pakje naast zich, kleizend-smakkend z'n brood tusschen dubbel-lip-geplet, onder-de-hand 'n vrijgekomen puntje van z'n joodsch, met boter doorvlekt krantje in volle aandacht lezend. Op de laatste boterham plakte middenin 'n klein stukje kaas. Bij eiken hap-ruk verlegde ie 't, onder zenuw-gebeef van vuile vingers, met z'n roet-bestreepte nagels meer naar 't end, tot 't er eindelijk met den laatsten hap inging. Ze hadden 't gezien en gierend lolden ze tot elkaar dat MonsdorfF ״schuifkaas" bij z'n brood at.

In z'n sjofel plunjetje, uitgescheurde jas, kaal-bruin, zat ie, nakauwend 't laatste brok, al droger te slikken onder pijnlijk-stroeve gezichtsvertrekkingen. Vragen om koffie wou ie niet. Allemaal hoorde ie slurpen om zich heen, maar hij had niks. Uitgeschoten werd ie. En misschien stond 't toch naast 'm, want bang was ie geworden voor z'n vervloekte kippigheid. Soms tastte ie even om zich heen, als ie dacht dat niemand op 'm lette. Maar hij voelde geen koppie... niks, niks was 'r0

Vlak voor 'm zat Sprauer, die bij z'n eerste geslurp een bruinen straal koffie onder veel drukte op den grond uitspoog.

') Groot soort augurken. ') Stommerik.