Levensgang, eerste deel

88

Miena, de keukenmeid, öprankend in haar helder gespikkeld japonnetje onder 't licht, wou even achter Lepper met haar blad kopjes doorkruipen.

— Addenöm blijf staan, maak me geen mèrchel^x) — schreeuwde ie 'r dreigend toe.

'n Grooten requelje-steen had ie door te slaan. Met 'n beetje bleekig gezicht probeerde ie zacht 't mes in de kerf, voelend of ie diep genoeg was. Allen aan tafel hielden even met werken op, kijkend naar Lepper in spannend geadem. Plots gaf ie 'n zwiep-slag met z'n hamer, in zwier-zwaai op 't mes; ... de steen weigerde, spleet niet. Bleeker werd Lepper. Zonder 'n woord, probeerde ie weer, met zacht mes-geglij in de kerf, bijtend in nijd op bleek-bevende lippen. Weer bonsde 'n zware hamerzwaai ... de steen weigerde.

—■ Daar begrijp 'k me niks van! — riep ie, bleeker verwrongen — 'n prach van 'n kant-kerf!

— Snij'm nog 'n beetje uit an de duimkant! — zei Rozijn sullig.

— Uitsnije?... voorwat?... twee scherrepies ^s) wazze derin... hij mot!

In overmoed van zeker-weten dat 't 'n prachtkerf was, waagde ie den grooten kristalsteen aan nog 'n slag. 'n Beetje bevend zette ie z'n mes in, maar zóó zich toch goed houdend voor de omzitters, dat ze z'n onrust niet konden zien.

— Nóh, hij mot!... één !... twéé!... bons!!

'n Kort-driftige slag rinkelde van 't lood; wég gleed 't mes z'n boezelaar in; de steen was gespleten.

— Kapore... ^a) vroegen ze om 'm heen.

Angstig loerend nam ie snel z'n stok uit 't lood; 't voorstuk van den kristalsteen was, met 'n bonk cement erop in z'n boezelaar gevallen.

— Spiegel! — klonk 't trotsch, — spiegel. — Hê je ooit zoo'n ijzerharde frotterhóurik gezien ?... anders zijn ze zoo bros as koèk... bij 't kleinste tikkie legge ze door, en nou!...

De meid kon weer passeeren; geduldig was ze in de spanning mee blijven staan kijken.

Lepper voelde zich ontlast; haastig in onstuimige lol rolden de woorden z'n mond uit. Trotsch beweerde ie wel te weten dat ie goed 'm an vinger en duim had uitgesneên en z'n kerf diep en fijn was. Z'n bleeke angst was achter ontspannen blijdschap-rood weggetrokken. Hij begreep nóg niet waarom of ie straks angst gevoeld had, hij, die anders de grootste kanjers zorgeloos-fluitend doorsloeg.

Monsdorff had net z'n kappies, zachtjes in 'n nat-kleurloos klontje, uit 'n klein afkookpotje laten zakken op 'n zeemleeren wrijfdoek, voorzichtig licht-trillende waterdruppels afdruipend in 'n ander