Levensgang, eerste deel

8₄

lichtranden van prismatisch kleurgespat. Onder 't werk door, rookten de knechten, omwolkt soms achter zwaar gedamp, sigaretten en pijpjes schuin-lang in den mond geperst, in pijn-gekrimp van oogen, als blauwige rookdwarrels zacht 't wit inkrulden.

— Gisterenavend binne we naa de schoüburg gewees mit Rachel en Lewie, en Rielie mit Eth... Ze wouwe mit alle geweld mee... Weetje waddc-we gezien hebbe ?. .. de Faus ... Hoe vó-jij de tenoor? — vroeg Lepper Sprauer, die schuin over 'm zat, zwaar schuddend, met z'n hand in geultjesvorm, een diamantje, hard schoonwrijvend.

— Al zewe maal was 'k 'r dit maand, — zei ie, zonder op te zien, — de tenoor deugt niet. .. 'n kleis het ie in z'n strot... mot je Lorriljé hoore, in Parijs, en Riské!

Fijn be-galmend z'n woorden, rustte ie even uit bij de fransche namen; toen weer trotsch-zeker:

— Die het mit rech 'n orgeltje in z'n keel, daar is hij niks bij, niks ... 'n nefiége! — drukte ie met stem-gezag van 'n kenner uit.

— Nou, ik vond 'm hééél goeth, hééél hééél goeth..., en in de hoogte ook... Dan was jij 'r, toen ie misrien verkoüwe was... 'n küns!... toen was ie 'n beetje gewalleerd... maar gisterenavond,... je kamme gegloove of niet... prachtig meneer!... prachtig !... vraag maar an Lewie en Rachel,... drie kranze meneer! — scherpte Lepper uitdagend er aan toe.

De dikke Rozijn, met z'n stokpunt kloppend in den ketel van z'n bak, zoekend naar 'n fijn scherpje dat tusschen z'n vuilnis gevallen was, vroeg, heelemaal z'n bak insprekend, dof-dik:

— En de eerste frou... hoew was die ?

— Manjèfièkk, gloof mijn... als ik je zeg... viel Lepper direkt in, onder sluitend gekrom van z'n vinger en duim, telkens lucht-nulletjes van z'n mond wèg-gebarend, en opgewonden verdraaiend z'n oogen, — 't arië het ze gezonge,... mit rech zonder hapere... en de finaale!.. nee, je had d'r motte hoore uithale... addenöm wat'n hoogte... 'n vogeltje... kompléet 'n vogeltje... en je hadd'r rollades motte hoore... kompléet kristhal... Nöh, ik bezweer je,... zal me froü 'n goeie menüut hebbe... zoo zalle we alles goets in de wijreld hebbe, as dat de eerste froü in Parijs niet beter het kenne zijn.

Toen Sprauwer er driftig tegenin:

— Hij zegt..., hebt jij dan oore!... Faus loopt op tooneel of ie 'n druiper hét... en wat weet jij van muzie-ïek ?... óggg... doe me nou 'n plezier... ga nou wég asjeblief!... van je kappies hèjje verstant!

— Nee j ij, waarom j ij wel ?... omrede je 'n pietsie op de viool ken krasse ?... dat ken mijn Fielepie ook, en as ie zou oud is as jij, wed 'k, dat ie 't nog beter doet!

— Verstant hèjje van je kappies... weet jij véél wat muziek is! — bleef Sprauer terug-sarren, — as 't 'r oppan komt, ziet ie 'n eerste viool voor'n tweede an... dat wil meèsjmoeze!... wat è piegem!...