Letterkundig leven, deel 2

VERZAMELDE GEDICHTEN. 9i

Verwonderlijk hoe klaar deze duistere beeldenschepper soms plotseling iets kan zeggen; hoe rijk van muziek zijn strophen kunnen volstroomen. Hij heeft de eigenschappen van de zeer-diep-in-zich-zelf-levenden in zich. Soms kan hij als Jan Iyuyken zijn, geslagen door den verborgen zin en de bedoeling der verschijnselen en dingen en soms roeit hij voorop naar het onbekende. Wilt ge nu bijeenbinden wat hij gaf aan misluktheid, aan gewrongenheid, aan leege, vooze, onzuivere, duistere, lager-verstandelijke taal? Het valt me niet in, waar er zooveel schoons, ook nog in het hedene, naast bloeit. Verwey is en blijft een groot dichter in al de bizonderheid van zijn eigenschappen. De ontroering en de menschelijkheid, die ge vaak in zijn dichten afwezig meent, ook deze zijn er, als ge u maar geheel geeft aan den dichter. Zij zijn er, maar op geheel eigene wijze.Ik zou ruimte moeten hebben, om dit uit detail-critiek van zijn arbeid te kunnen bewijzen. En dan de atmospheer van zijn werk. Ik geef een klein citaatje:

Een vochtge stilte Die 'k teer begeer Lokt me in uw kille Nevelenheir.

Ik zag 't tafreel Den kleurgen stoet Waar een koning eêl Mee zijn intocht doet.

Huizen als hoven Begroend omheind Vooruitgeschoven Waar 't wiegt en deint.

En dit coupletje nog:

De volten bewegen Als straks door het donker De lichten geregen Kralen geflonker