Letterkundig leven, deel 2

IV

HENRI VAN WERMESKERKEN. - DE ASSENHOEVE.

Om ons, in een boek ,van een bepaalde werkelijkheid te doordringen, is er allereerst noodig, in óns lezers, een gevoel van echtheid voor de levens-bewegingen van de geschetste menschen en dingen op te wekken. Een roman kan een allerbloederigste aaneenschakeling te lezen geven van schokkende gebeurtenissen, en we blijven er toch lekker en smeuïg het sigaartje bij rooken, gansche-lijk onaangedaan door en voor zoo een papieren-werkelijkheid. Zulk een soort boek lijkt óók De Assenhoeve.

In geen tijden las ik een ״roman", zoo opgepropt met helsche, levens-vernielende en schrikwekkende gebeurtenissen, en toch, in geen tijden is ónder het lezen, mijn sigaar zoo goed aangebleven. Wilt ge meé-schransen van dezen gekruiden schotel?

Het gaat in benauwende moord-tragiek en in beklemmende avonturen-grilligheid tegen Nick Carter- en Wilson-detectiven-moed op! Een onbewuste stijl-parodie van Zola,.....ons land gaf ze nog niet zóó schel

en schreeuwerig van kleur!

Huibert Reine, de oude, is de machtigste boer van Assenvliet, ontzaglijk rijk, ontzaglijk brutaal, heersch-zuchtig, ontzaglijk geuzerig, in één woord.... ontzaglijk—ontzaglijk! De oude Huibert is een monster; een mengsel van boeren-trots, ruwe kracht, oer-geweld, moordzuchtige sluwheid en wreede, driftige, helsche hoogmoedigheid. Maar hij is ook een bange, laffe, bij-geloovige, sluw-gemeene moordenaar.... ondanks al zijn oud-geuzenbloed, waarvan de schrijver ons

ii