Letterkundig leven, deel 2

DE GULDEN SCHADUW. 76

mijn vers, o Jaar, wien 't leest en peinzend smaken zal treurt 't eigen kort bestaan óm 't vluchten der getijden, van 't eeuwig schoon, 'ü Jaar, geleend, zijn ziel verblijde.

Dat trotsche, dat saambindende gebaar is heelemaal Van de Woestijne. De allegoriek doormengeld met zoo zoele erinneren aan werkelijk ontroerings-leven. Maar hoort ge het smijdige klankensmeden, het Afrondende, zingend-betoogende en toch zoo zangerig-diepe van dezen rhythmen-val? Wél met omwegen van beelden en den bouw zoo zwaar-doorduisterd van allerlei gissend bedoelen; wél gedrenkt in het zinnelijk-heete, het dubbel-orchestreerend werken van vernuft en sensatie, maar toch zoo weelderig overgloeid van diepe glanzen, zoo in het verhelderende glazuur gevangen, zoo boetseerend gemodelleerd dit woord, die taal, dat rhythme, dien klankval, en zoo onnaspeurbaar de schoone techniek, doorgevoerd als een aangespitst spel van het hoogste kunnen.

Neem zoo iets uit Stedelijke Eenzaamheid:

'k Heb u dees heelen dag gewijd, al weet ik dat uw mijmer-lach, dat uw verlangen, dat uw spijt vergeefs mijn glanz'ge komst verbeidt, dees heelen dag.

Gij zult me alleen in 't keeren zien der luim op 't eigen schoon gelaat ten spiegel, en waar de oogen spiên hoe bleek de deemstrende uren vliên ter wijzer-plaat.

Gij zult me ontberen, droef en stil, dees langen dag, — aan u gewijd. En ik, die u niet zien en wil, koor zelf den wrevel, strak en kil, die beide' ons scheidt.

Maar als te nachte uit laag gordijn om 't bedde u daalt een vale maan: