Letterkundig leven, deel 2

DE GULDEN SCHADUW. 73

duw als hoofdtitel en verder nog een honderd onder- en tusschentitels. Zooals ik zeg: pompeus van gebaar en pompeus van zwier. Maar wat een kerel die Karei van de Woestyne. Of liever.... kérel suggereert iets heel breedgeschofts en massaals,.... wat een fijne, wrange, sensueel-levende ziel, wat een bizonder dichter l — Dit opstel bedoelt geen kenschets van den Vlaming te geven; hoewel de vingers me jeuken. Wat een samengesteld wezen ;wat een complex van schoone verbitteringen, wrange verfijningen, smachtende melancholie en wijsgeerige bezonnenheid; wat een verdroevende heimwee-romantiek en wat een zwoel-broeierig koloriet in het vers en den rijmklank. Wat een gedommel, gesleep en getrantel van licht en schaduw, en ook, wat een klare, heldere, goud-hel doorschenen openheid van wezen. En ook, wat een verborgenis, gemijmer, gezoek en gemartel in zwoele, zoete halfschemers van bewustheid en ontroering.

Zoo weelderig en tros-zwaar is zijn metaforische fantasie. Zoo zoel en zerp en sireneachtig lokkend zijn woord. Muziek dreunt er in zijn vers, heel zwaar en glanzend naar binnen. Zie zulk een hoog-beeldende saamspraak van Gedachte en Dichter.

De Gedachte: Ik ben de trage lei der beelden algevaren, en waar, in wolke of zon, aan beide zijde week laag weide-aan wei-gedein dat mijn gepeias geleek, bleef ik vergéefs ter diept mijn peilend oog aanstaren.

En thans dat, moe, mijn hoop den laatsten vaart bestreek, (daar sliertig wier en moer, die roer en riem bezwaren, om de oude schuite de om-gewoelde drabben gaéren,) voer 'k geene weelden aan in de eindlijke avondkreek..

En gij, mijn zoon, die, wars van d&delijke prachten, ter schaemle haven, waar ik nake in 't bronzend goud des bonkende' avonds die zijn nacht-spelonke bouwt; mijn zoon, wies kanker leed mijn aanvaart staat te wachten: