Letterkundig leven, deel 2

59 HET DURE MOEDERSCHAP.

ge het chromaat, de felle oker, ziet ge de schijnselen, de vloeiende vurigheid van karmijn, de trilling van wit, het gloeien van oranje en het fonkelende vermillioen-groen. Dan is de beweging, de kleur, de klank van dingen en menschen er volkomen in; is er lijn, toon, atmos-pheer en muziek van het woord.

Dóór de handelings-reeksen, de mystiek, gaan het coloriet en de tonaliteit. En daarom is het een grove onwaarheid te beweren — gelijk gedaan is — dat haar taal geen muzikaliteit, geen rhythmische golving en deining zou hebben. Ieder wérkelijk muzikaal-hóórend en voelend wezen, zal in Augusta de Wit's proza het zangrijke, het fijn-rhythmeerende soms van haar stijl moeten bemerken. Nu en dan mist ze de harmonie van dit vermogen, is haar beeldspraak onzuiver, haar zinsvorming en techniek, — ook zelfs in de grammaticale zins-doorvoering — onvast en lang niet ״onberispelijk." Maar is ze er in, dan wordt haar taal rijk van bloei, rijk van geluid en zwaar van beheerschte rhythmiek en gevoels-beweging. Dan is er felle of omspreidende klank-kleur in haar woord, diepte en volume, roerigheid en glans. Dan is er een suggestie in haar stijl, een suggestie die inwerkt op de verbeelding, het aesthe-tisch gevoel en de dadelijk menschelijke ontroering; en al naar de opvolgende aanraking dezer drie ziels-machten, onderstroomt zij met haar taal de dingen, vertoont eenzelfde feit zich drie keer in een nieuwe gestalte, als verbeeldings-, als aesthetische gevoels- en als menschelijke ontroerings-gebeurtenis.

Het verwijt is mej. De Wit gedaan dat zij zoo een goor-ouderwetsch onderwerp gekozen heeft; een sjofele boeren-moeder, die op onmenschelijk harde wijze zwoegt voor het behoud van haar kindje, en ten slotte dat kindje moet afstaan aan een rijke, gehuwde, doch kinderlooze dame, bij wie het pas groote verzorging ondervindt. Het is zoo zeurderig-romantisch. Waarom