Letterkundig leven, deel 2

43 DE GELUKKIGE FAMILIE EN EÉN VOOR ÉÉN.

lijke. Ik loochen twee dingen: dat Robbers een streven naar woordkunst in zich wijzigde en dat hij zich verbeterde. Voor mij heeft Robbers van de éérste pagina af, die hij gepubliceerd heeft tot nü toe, geen enkele innerlijke noch uiterlijke wijziging ondergaan in zijn streven. Het is een karakteristieke onjuistheid, dat ooit een schrijver zou kunnen ״afzien" van iets dat een essentiëele eigenschap blijkt van zijn kunstenaarswezen. Ik loochen niet in Robbers, ontwikkeling en uitplooiïng van gaven, maar ik loochen wijziging van uitingsvorm. Het hartstochtelijk-bewogene van zijn gevoel, de rhythmische stuwing van zijn sentiment, de typeerzucht, de schamperheid, de ironie, het bijtende, mokkende, innig-visuëele; de nuchter-koele en tegelijk impressionistische warmte van zijn zien en het heerlijk grijpen naar atmospheer.... is altijd in hem geweest en altijd in hem gebleven. Zoo verklaar ik nadrukkelijk, dat voor mij de z.g. "onschoone" woordkunst van Robbers zeer veel zuiverder, dieper, grooler en oneindig veel levensechter is dan de woordkunst b.v. van Couperus, Coenen, Emants en vele anderen. Ik heb vroeger reeds de taalknutselarijen van Couperus en vooral de bedroevende stijl-6׳iislukkingen van Coenen, bladzij na bladzij ontleed. Ik heb indertijd, in die zeer uitvoerige critieken over Coenen, Couperus en anderen een bewijsvoerend materiaal saamgebracht dat niet zeer vleiend werd voor hun beteekenis als z.g. woordkunstenaars. Ik heb deze onvaste en wankele woordzoekers en buitengewoon onzuivere stylisten in hun treffendste taaiknoeierijen, wurmende en kronkelende taai-machteloosheid, in hun voos, zwak en dekadent, vaak onlees-baar-verward en onzinnig geschrijf, onbarmhartig aan de kaak gesteld. Echter niet slechts om hun soms onge-loofelijke uitings-malligheden in een ontledingspretje gretig te demonstreeren, maar vooral om te doen uitkomen hoe dwaas het is, de slordigste knoeiers, op grond van zekere misleidende schijn-eigenschappen