Letterkundig leven, deel 2

DE GELUKKIGE FAMILIE EN EÉN VOOR ÉÉN. 39

den gouden luister van haar man's maatschappelijke en persoonlijke glorie, voelt met schrik zich gegrepen door een machtelooze moeheid en een kwijnend verdriet. Ook zij gaat mijmeren. Een buitengewoon mooi detail in de psychologie van dit liefelijk egoïst- mensch-

je, is de kenschetsing van haar zelfzuchtig gevoel____

als zij naïevelijk meent, dat Jan en haar kinderen eigenlijk door geen groote ramp kunnen worden getroffen. In hèèr bekrompen en beminnelijke argeloosheid meent zij heimelijk dat haar gezin leeft onder God's bijzondere bescherming en begunstiging. En dan probeert Robbers, vanuit deze bekrompen en toch zoo innig aan het leven en haar gezin gehechte ziel, óp te bouwen een Onze-lieve-Heer's-geloof. Deze karakteristiek lijkt kostelijk. Aardig haar gelooven aan een hemel, iets hel-blauws, met stralende goudigheid en tegelijk toch haar twijfelen aan het bestaan van zulk een oord der zaligheid. En ook mooi is uitgewerkt haar denken aan den tijd dat alle kinderen "groot" en het huis uit zullen zijn, terwijl zij met Jan alleen kan blijven. Daarna haar verdriet als zij zich telkens slapper voelt worden, eindelijk haar inzinken en haar doodsbenauwing, met dit diepsmartelijke zinnetje tot slot: „Dit nu werd een stilte zooals geen van de kinderen Croes nog ooit gehoord had."

En zoo zijn alle karakters in deze twee voortreffelijke romans, zoo goed als volledig uitgewerkt en zelfs de tweede- en derde-plans-figuren altijd toch zóó innig synthetisch, dat él hun eigenschappen aan het licht komen. Wel zijn er vaak veel herhalingen en een soms zeer afmattende en kregel makende detail-uitvoerigheid.

Epicurus was een wijs mensch die van maartsche violen geen rozenmeinacht-geuren verlangde, vermits de laatst-bedoelde bloemen eerst in Juli bloeien. Epicurus was een wijs mensch. Het genet plaatste hij bóven alles in het leven. Deze mensch, die niet in toege