Letterkundig leven, deel 2

IO DE GELUKKIGE FAMILIE EN EEN VOOR EEN.

bescheiden moeten zijn, de achtergrondsfiguren, de grauwen, de geringen. Daarom was zij ook zelden ja-loersch. Uitmuntend is de kenschets van Jeanne's prikkelbaarheid en haar lichtgeraaktheid niettemin, als er gezelschap komt van mannen en vrouwen, die niet kiesch verborgen kunnen houden hoe Hef zij elkaar hebben. Eindelijk zien wij Jeanne's smartelijken terugkeer totDaan de Bries, den socialistischen propagandist, dien zij wel niet persoonlijk ontmoet, maar naar wien zij gaat luisteren als volksredenaar. Zoo had zij nog nooit hooren spreken over den klassenstrijd en ze begrijpt dat ook in opoffering geluk ligt. Op pag. 311 geeft Robbers éven de opwelling van Jeanne,.... als Daan de Bries toch eens haar man ware geworden. Maar ook dat gooit zij weer van zich af. Jeanne wordt ziek, en als zij een jong, bekend dokter wil hebben, tégen haar vader's zin in, zegt zij het volgende, geheel uit den toon vallende zinnetje: ״'t Kan me niet schelen!____Toe, doet u dat nou____Ik ben toch baas

over m'n eigen lijf!.... Ik ben dertig jaar, wat drommel (renteniers-verontwaardigingsterm. Q.), ik mag toch wel m'n eigen dokter kiezen!" Twee maanden later ligt Jeanne Croes te sterven. In haar ziekzijn, al wéér het ontroerende vastklemmen aan een laatste teedere gehechtheid: dokter Van Haefte. Zij ondergaat het zoete en troostende gevoel in een vereerende vriendschap verbonden te zijn aan dezen fijnzinnigen medicus. Zij verwacht niéts van hem; zij verwacht heelemaal niets meer van het leven; zij hoopt te mogen sterven onder zijn milddonkere oogen. Haar vereering voor den dokter is vreugdevol en begeerteloos, en in haar langzame afkwijning wordt dit gevoel haar een stil geluk. Op pag. 369 van Eén voor één begaat Robbers helaas, met de teedere Jeanne een dwaasheid. In een koorts- en doodsdroom, laat hij Jeanne een kindje,.... hèAr kindje koesteren. Dit feit is valsch, het éénige onzuivere in de prachtig-menschelijke tra-

ri