Letterkundig leven, deel 2

DE GELUKKIGE FAMILIE EN REN VOOR EEN. 29

der onbevredigde jonge vrouw. En toch — hoe onwaar!

Éérst verschijnt haar vriendje Daan de Bries, de socialist. Zij vindt hem wel aardig, maar ook een beetje sukkelig. Als hij wil spreken van zijn genegenheid, vlucht zij weg, wil er niet van hooren. En toch in haar eentje peinst ze, in een soort van droef-onthullende zelf-verbazing: zij, zoo schraaltjes, zoo gewoontjes, was er inderdaad dan toch iemand die om haar gaf? Dit reeds is een ingehouden smartkreet, die door de volgende bladzijden, als een pijniging, hóógop zal uitklinken. Want gefolterd zal zij worden door een speelsch-onbegrepene en versmade liefde. In ״Een voor een" zullen wij gelegenheid hebben, neven de beoordeeling van Theo, den student, die trouwen gaat met het derde (dienst-)meisje van zijn ouders, van Ru, den schranderen beursman die vluchten moet naar aanleiding van ongelukkige speculaties, néven de lotgevallen van Henk, Noortje en Bas en naast al wat er gebeurt met Jan Croes en Emma, óók nog het zoo smart elij k-ontgoochelde hef de-leven van Jeanne, verder voor u af te wikkelen.

De gróóte liefde van Jeanne Croes is Frans De Haan, een "snoes", een plaaggeest, ondeugend, guitig, hartelijk, prettig, eenvoudig. En toch, door dezen snoes zal zij gaandeweg de eerste en martelende pijn van versmade liefde ondervinden, wier uitbeelding tot het beste van de twee romans behoort. Mooi is Jeanne gegeven in haar mijmerende, droeve of fel-óplevende eenzaamheid en in haar angst voor een soort van woorde-looze oogenkoestering, welke zij van Frans weer zou moeten missen; en óók in haar afgunst op Ada met wie de "snoes" zoo aanhalerig kan doen. Als Jeanne, op bladzijde 187 van De gelukkige familie uitroept: ״O, godnogtoe! al die mooie meiden, ze haatte ze allemaal, allemaal"... .dan zeggen wij: fiat Jeanne, wij begrijpen je, al zitten wij mannen niet graag in een vrouwenkerk, met den rug naar den preekstoel. Uitmuntend lijkt de onrust en smartelijkheid van Jeanne, op den brui