Letterkundig leven, deel 2

IX.

TH. VAN AMEIDE. - I. VERZAMELDE GEDICHTEN. - II. LOF DER WIJSHEID.

I.

Carel Scharten schreef onlangs in De Gids een zéér belangwekkend artikel over den stand onzer heden-daagsche dichtkunst en de ontwikkeling der moderne dichters. Belangwekkend vooral om fraaie karakteristieken en een synthetische kritiek, op enkele figuren van de meeste beteekenis. Toch zou er over dit oordeel zélf nog veel in het midden te brengen zijn geweest. Enkele geestelijk zeer gecompliceerde naturen, werden wat te vluchtig afgedaan; andere, wier wezenlijke belangrijkheid nog moet blijken, misschien in verband met de beknoptheid van het geheele artikel, te breedvoerig behandeld. Ook de dichter Van Ameide werd geloof ik nogal haastiglijk afgedaan. Ik kan dit op het oogen-blik niet nazien. En toch lijkt mij deze figuur op een bepaald plan zóó belangwekkend, dat ze een uitvoeriger kenschetsing verdiende. Ook nu zal ik me slechts bepalen tot een schetsmatige aanduiding en een onder de aandacht brengen van zijn werk, met het stellige voornemen, later uitvoeriger op dezen arbeid terug te komen.

De dichterlijke gesteldheid van Van Ameide, lijkt mij van een eigenaardig gehalte, vrijwel op zichzelf staand in onze literatuur. Hij schijnt de dichter van de mentale ontroering, zou ik willen zeggen. Zijn diepe natuur is voor de geestelijk hooge bespiegeling bijzonder aangelegd; en voor de koele aandoening, waarin het woord, zelfs het rhythme soms geheel losgemaakt wordt