Letterkundig leven, deel 2

132 STORM.

Als zuiver lyrisch dichter en man van dezen tijd, wekt hij alleen een indruk, dat hij de visioenen en fantasmen van de oude dichters in zich heeft opgenomen en dus reeds gebruikte dichter-voorstellingen en reeds gestyleerde aandoeningen näbeeldt. Hij schiet dus niet terug tot den oorsprong van zulk een dichterleven.... de mythologie en de visioenen van den antieken dichter

zélven____maar tot wat hun eigen zielen in rhythme

en beeld, in klank en beschrijving, daar reeds van gemaakt hadden. Het werk van den heer Verhagen is dus, als dichtend voortbrengsel, secundaire werking van het verbeeldingsleven. Er stroomt geen eigen ontroering en gevoel doorheen. En toch, men merkt het aan iedere wending en in iedere Strophe, is hij taalkunstenaar en leeft hij met een sterk-geestelijken hartstocht het leven van den mythologischen tijd opnieuw over. Voor den heer Verhagen is het noodzakelijk, dat nog eens de heugenis aan het werk der groote oude dichters in zijn geest wegzinkt, om zelf te komen tot eenige oorspronkelijkheid in het beschrijven of visioenair uitzeggen van zijn ontroerings- en verbeeldingsleven. Den zuiveren dichter is de beeldende kracht der taal aangeboren, met vormgevoel en plastisch vermogen. Hij haat eens gebruikte beeldspraak. De zuivere dichterziel negeert alle kennis en raakt toch den grond van het diepste intuïtieve weten. Den heer Verhagen staat juist het verstandelijk-fantastische weten in den weg. Hij beeldt gestalten die reeds gevormd zijn. Hij rangschikt de elementen der poëzie met pasklaar gemaakte mythologische schema's. Het onbewuste uitstorten van eigen gevoel vertrouwt hij aan niet door eigen wezen aanschouwde beelden toe, omdat alweer zijn antieke dichters voorgingen. Het oorspronkelijke begrip van klankkleur en klankkracht der woorden, schijnt bij hem verloren te zijn gegaan in een opgelegd allegorisch vernuft, dat aan een reeds door een ander uitgewerkte methaphoor genoeg heeft. Vandaar den