Letterkundig leven, deel 2

;storm.

oordeelen,____er is alle reden voor. De lieer Balthazar,

Verhagen is van een dichtersoort, die wij na 80 in ons midden dachten uitgestorven. Plaats naast dit rhetorisch-klassieke pathos den realiteitsklank van het Gorter'sche vers. Welk een afstand en welk een verschil! Gorter, van eigen diepe binnenste uit fel visioenair en heet impressionist, zinnelijk en hartstochtelijk in al zijn schoonheids-gewaarwordingen. Verhagen strak en koel, geheel intellectueel fantaseerend en alle ontroering betrekkende op mythologische literatuurkennis. Ieder enkelvoudig zuiver kunstenaar had van dezen storm een brok lyrische of beschrijvende poëzie gemaakt die rechtstreeks uit de aanschouwingswereld van dezen tijd ontstaan was. Niet alzoo de heer Verhagen. Waarom zou men boeken vol mythologie in het hoofd hebben gestoken, als men er niet om den regel van mocht spreken? Het lijkt u wel alles zeer banaal, deze plakplaten-mythologie, deze ״onvermurwb're doodsbeschikking", dit ״god'lijk meely", dit ״erbarm U mijner". Maar deze gansche banaliteit van rijm en woord lost zich op als gij diep overtuigd wordt van het feit, dat voor den heer Verhagen, den modernen Haagschen meneer Verhagen, Zeus, Satyr en Sylene, Faun en pitheken nog bestaan als levende symbolen van natuurkrachten. Hij doet niet antiek, maar hij is het. Hij doet niet poëtisch, maar hij is het.

De lucht wordt rein en vochtig tintelen de starren. De smalle maan blijft even aan den einder marren En giet heur laatste schijnsel over berg en dal, Dan zinkt zij glansloos neêr in 't verre zeegeschal.

De transen bleeken, blozend wordt het morgengloren In onuitspreekb're teêrheid aan de kim geboren. Maar als het rozenrood, dat aan den bergkam gloeit, In immer warmer weelde door de dalen vloeit, En de ijle Zephyr over de omgeworpen toppen De klare schitt'ring strooit van goud-doorgloeide droppen, Dan schiet een vogel op, die met een schellen kreet